ความตายเป็นเรื่องน่าอึดอัดเมื่อต้องพูดถึง

แต่มันเกิดขึ้นได้ เราพูดถึงมันได้ และเมื่อเราสามารถจะพูดถึงมันได้

เราก็จะข้ามผ่านมันไปได้

มิสเตอร์โรเจอร์สกล่าวเช่นนั้นกับฉัน ซึ่งน้ำตาอาบหน้าในความมืดของโรงหนัง

ในโลกอันใหญ่โตนี้เราต้องการคนรับฟังมากกว่าคนให้คำตอบ

หลายๆ คำถามไม่ได้ต้องการคำตอบมากไปกว่าได้บอกและระบาย

หลายๆ ปัญหาถูกจัดการด้วยการเก็บซุกมันไว้ในมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจ โบกความโกรธทับ ก่อความเกลียดล้อมขึ้นเป็นกำแพง ป้องกันไม่ให้ใครแม้กระทั่งตัวเองได้เข้าไปแตะต้องมัน

มิสเตอร์โรเจอร์สถามลอยด์ว่าเคยมีตุ๊กตาเก่าๆ ตุ๊กตาที่เป็นเพื่อนพิเศษบ้างไหม

คำถามธรรมดา แต่การสบตานั้นทำให้ลอยด์รู้สึกจริงจัง ความเงียบของการตั้งใจฟังนั้นบังคับให้เราพูดอะไรออกมาซักอย่าง

ไม่ใช่พูดแบบลอยๆ ไม่ใช่แบบขอไปที

คำตอบไหลเลื่อนออกจากหัวใจมาที่ปลายลิ้น

ลุงกระต่าย, ลอยด์ตอบ

และพร้อมๆ กับที่ลอยด์คิดถึงลุงกระต่าย

ฉันก็คิดถึงพี่ช้างสีฟ้า

พี่ช้างนั้นไม่ใช่ตุ๊กตา เป็นแค่ภาพช้างที่ผิดทั้งสัดส่วนและสีสัน พี่ช้างสีฟ้าบนปลอกหมอนข้าง ตัวปะลายดอก หูลายตาราง หยดน้ำสองสามหยดที่พ่นจากปลายงวงนั้นเป็นผ้าขนหนูทำเป็นจุดเล็กๆ

ฉันนอนฟังเทปนิทานเรื่องปุ่มหัวเตียงมหัศจรรย์กับพี่ช้าง นอนกลางวันบนพื้นเย็นๆ ของบ้านหลังเก่ากับพี่ช้าง หยดน้ำฟูๆ นั้นจะแนบแก้มขวาของฉันเสมอ

มิสเตอร์โรเจอร์สถามลอยด์ว่าใครเป็นคนให้ลุงกระต่ายมา

แต่ฉันเชื่อว่าทุกคนในโรงหนังนั้นคิดถึงลุงกระต่าย พี่ช้าง น้าหมี น้องปลาดาวของตัวเอง

รวมถึงคนในหัวใจของเรา คนที่ให้ตุ๊กตาเหล่านั้นมา

ความผิดพลาดของพ่อแม่ล้วนเห็นได้ในตัวเรา

ความดีงามของพวกเขาก็เช่นกัน

ในวันที่สงสัยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ทำไมทำกับหัวใจเล็กๆ ของเราได้อย่างนั้น มันก็สร้างนิสัยอีกด้านของเราขึ้นมา ด้านที่ตั้งใจว่าฉันจะไม่เป็นเช่นนั้น

ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น

เราเห็นแต่ด้านที่เขาทำกับเราจนลืมไปได้ง่ายๆ ว่ามันก็สร้างเราขึ้นมาพร้อมๆ กันในการทำลาย

การรับมือกับความโศกเศร้านั้นมีห้าระดับ

เราตกใจ เราไม่เชื่อ

เราเริ่มโกรธและหาทางต่อรองกับความเศร้านั้น ขอเวลาอีกนิด ยื่นข้อเสนอแลกเปลี่ยนอีกหน่อย

ทันใดที่เรารู้ว่าข้อเสนอของเราไม่ได้ผลไม่ว่าจะอย่างไร เราก็จะโศกซึมเศร้า

ก่อนจะยอมรับได้ในวันหนึ่ง

มิสเตอร์โรเจอร์สถามว่าเราเข้าใจคำว่าให้อภัยหรือเปล่า

การที่เราปล่อยเขาจากความโกรธในใจ

หรือจะเรียกอีกอย่างก็ได้ว่าความกลัว กลัวจะสูญเสีย กลัวจะหล่นหาย

บางทีเป้าหมายของความโกรธนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย แต่คือตัวเราเอง

หมอบอกว่าหมอเชื่อว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว

น้องฉันบอกว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว

เพื่อนฉันบอกว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว

เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังไม่เชื่อ ยังสงสัย ยังไม่ยอมรับคำตอบง่ายๆ และไม่หยุดกดดัน ไม่เชื่อมั่น

บางเรื่องก็คงต้องใช้เวลานานกว่าเรื่องอื่น

แต่เวลานั้นคงมาถึงเข้าสักวัน

มิสเตอร์โรเจอร์สให้ลอยด์นึกถึงคนที่รัก แล้วลอยด์บอกนึกไม่ออก มิสเตอร์โรเจอร์สบอกอีกนาทีก็คิดออก กล้องจับไปที่หน้ามิสเตอร์โรเจอร์สที่มองหน้าเรา จ้องมาในตาเรา และด้วยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าเขา ประกายวิบวับเล็กๆ ในตา

เราก็สามารถปล่อยใจให้ยอมรับได้ ว่าใครกันคือคนที่เราคิดถึงจริงๆ

คิดถึงสุดหัวใจ

เป็นช่วงเวลาที่ถูกต้องสำหรับฉัน ที่ได้ดูหนังเรื่องนี้ ในเวลานี้ หนังที่ทำให้รู้ว่ามนุษย์นั้นมีหัวใจ มีความอาทรต่อกัน ความเป็นห่วงเป็นใยนั้นคือเรื่องจริง

นอกโรงหนังมีต้นคริสต์มาสปลอมๆ ประดับไฟตั้งไว้มุมหนึ่ง

ฉันเพิ่งรู้สึกว่านี่คือช่วงเทศกาลแห่งความสุข

และเป็นเวลาที่ถูกต้องที่จะคิดถึงใคร

และดูแลหัวใจตัวเอง