มีโอกาสได้สัมภาษณ์คุณสุทธิชัย หยุ่น อีกครั้งบนเวทีของ ABC กับ “โจ้” ธนา เธียรอัจฉริยะ

คำถามแรกอาจดูไม่สุภาพนัก

แต่เห็นงานที่คุณสุทธิชัยทำตอนนี้แล้วต้องถาม

“ตอนนี้คุณสุทธิชัยอายุเท่าไรครับ”

คำตอบคือ “74 ปี”

“คุณรู้ไหมว่าความแก่ดีอย่างไร”คุณสุทธิชัยตั้งคำถามบ้าง

ผมรีบส่ายหน้า

เพราะ “นามปากกา” บังคับ

“หนุ่มเมืองจันท์”

ห้าม “แก่”

คุณสุทธิชัยบอกว่าข้อดีของความแก่ คือ เราไม่ต้องเกรงใจใครมากแล้ว

“อยากทำอะไรให้ทำเลย”

ย้อนเวลากลับไปสัก 20 ปี เขาบอกว่าสิ่งที่ทำ เกินครึ่งหนึ่งเราทำตามใจคนอื่นหรือตามความจำเป็นอื่นๆ

บางอย่างไม่อยากทำ ก็ต้องทำ

แต่วันนี้ด้วยวัยเท่านี้ เราไม่ต้องแคร์อะไรมากแล้ว

เลือกทำเฉพาะสิ่งที่เราอยากทำ

“อายุ” เป็น “เหตุผล” อย่างหนึ่ง

ครับ บางทีอายุที่มากขึ้นก็ทำให้เรามีอิสระทางความคิดเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

ต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราอยากทำอะไร

หรือมีอะไรที่อยากทำแล้วยังไม่ได้ทำ

ให้ “หัวใจ” เป็น “เข็มทิศ” กำหนดเส้นทาง

ไม่ใช่ต้องทำทุกอย่างเพื่อตัวเองนะครับ

อาจเป็นการทำงานเพื่อผู้อื่นหรือคนอื่นก็ได้

แต่เราต้องเลือกทำเฉพาะที่เราอยากทำเท่านั้น

ไม่ต้องเกรงใจใครมากนัก

นี่คือ “ข้อดี” ของ “ความแก่”

แม้จะบอกคนอื่นว่าอายุมากแล้ว

แต่เห็นงานที่ทำและความคล่องแคล่วของคุณสุทธิชัยแล้ว

“อายุ” เป็นเพียง “ตัวเลข” จริงๆ

รู้ไหมครับว่าวันนี้ในแต่ละวันคุณสุทธิชัย ทำอะไรบ้าง

จะไล่เรียงให้ฟังครับ

งานประจำทุกวันจันทร์-ศุกร์ มีดังต่อไปนี้

เขียนคอลัมน์ “กาแฟดำ” ลงในหนังสือพิมพ์ไทยโพสต์

ทำรายการ “สุทธิชัย หยุ่น live” ทาง Facebook live ของตัวเอง 2 ช่วงเวลา

ตอนเช้าและค่ำ

จัดรายการที่ช่อง 9 ทุกวัน

จัดรายการที่ไทยพีบีเอสทุกวัน

เขียน 1 ทำรายการ 4

ยังครับ ยังไม่พอ

ยังมีรายการโทรทัศน์ทางช่อง 9 และไทยพีบีเอสอีกสัปดาห์ละครั้ง

สรุปว่าใน 1 สัปดาห์ เขาเป็นพิธีกรรายการทางโทรทัศน์ 12 ครั้ง

Live 10 ครั้ง

เขียนต้นฉบับ 5 ชิ้น

มหัศจรรย์ไหมครับ

คนที่ทำงานแบบนี้ได้ต้องมี “วินัย” สูงมาก

เหมือนพี่เสถียร จันทิมาธร ที่ผมเคยเล่าถึงบ่อยๆ

คุณสุทธิชัย จะออกกำลังกายวันละ 1 ชั่วโมงครึ่งทุกเช้า

เขาชอบเล่นบาสเก็ตบอล

“แต่ตอนนี้อายุมากแล้ว เล่นปะทะไม่ไหว”

คุณสุทธิชัยเลยเปลี่ยนเป็นชู้ตบาสประมาณครึ่งชั่วโมงแทน ที่เหลือเป็นเดินและวิ่ง

จากนั้นก็ไล่ดูข่าวในแอพฯที่เขาเลือกข่าวไว้แล้ว

ตอนเช้าจะรับประทานอาหารค่อนข้างหนักหน่อย

แต่เน้นที่ผักและผลไม้

“เนื้อสัตว์” กินอย่างเดียว คือ “ปลา”

ไม่กินอาหารทอด

เพราะมีอาชีพต้องใช้เสียง

“ของทอด” ถือเป็น “มลภาวะ” ของการใช้เสียง

มิน่า พลังเสียงของคุณสุทธิชัยยังดีมาก

เขากินแบบนี้มาประมาณ 40 ปีแล้ว

อาหารเช้าจบ ก็เริ่ม live

รอบเช้า

จากนั้นก็ปฏิบัติภารกิจทั้งวัน

ถามว่ามีเวลาอ่านหนังสือบ้างไหม

คำตอบก็คือ “ผมอ่านหนังสือวันละ 2 ชั่วโมง”

จากเดิมที่เคยอ่านเล่มใดเล่มหนึ่งจนจบ

ตอนนี้เขาทดลองอ่านพร้อมกัน 3 เล่ม

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

น่าสนใจมาก

ที่สำคัญที่สุด คือ วันหนึ่งต้องนอนให้ได้ 7 ชั่วโมง

มีพิธีกรรมนิดหน่อยเพื่อบอกให้ร่างกายรู้ว่าจะถึงเวลาหลับตานอนแล้วนะ

“ผมเชื่อว่าเราสั่งจิตของเราได้”

ตอนเช้า จะบอกตัวเองว่าวันนี้จะทำงานให้มีความสุขที่สุด

ระหว่างวันจะพยายามทำให้คนอื่น ไม่ว่าจะเป็นคนทำงานหรือใครก็ตามมีความสุขให้ได้

ด้วยการชมอย่างจริงใจ

ก่อนนอน เขาจะสั่งจิตให้ผ่อนคลาย

“คลาย..คลาย..คลาย”

ไล่ตั้งแต่ศีรษะลงมาเรื่อยๆ

แล้วก็หลับ

ผมนึกเล่นๆ ว่าถ้าใครเลียนแบบคุณสุทธิชัย

แต่เผลอสั่งจิตแบบกระดกลิ้น

“คราย…คราย…CRY ”

คืนนั้น คงนอนร้องไห้ทั้งคืน

หลายคนคงอิจฉาที่คุณสุทธิชัยทำงานด้วยความหลงใหล

ประกาศว่าตัวเองเป็น “คนบ้าข่าว”

และทำข่าวอย่างสนุกสนาน

“เคยถามตัวเองไหมครับว่าทำอย่างไรจึงจะทำงานอย่างมี Passion ”

คุณสุทธิชัย นิ่งไปพักหนึ่ง

“ผมไม่เคยถาม”

ทั้งที่เขาเป็นนักข่าวมืออาชีพ. เป็นพิธีกรที่สัมภาษณ์คนด้วย “คำถาม” มาตลอด

แต่กลับไม่เคยถามตัวเองด้วยคำถามนี้

ไม่เคยสงสัยเลย

“เพราะถ้าถามก็แสดงว่าผมไม่สนุกสิ”

…จริงด้วย

ผมนึกถึงคุณธนินท์ เจียรวนนท์ ที่ตอนนี้อายุ 80 กว่าปีแล้ว

เคยถามคำถามคล้ายกันว่าทำไมมีเงินขนาดนี้ แต่ยังทำงานอยู่

คำตอบคล้ายกันเลยครับ

เขายังสนุกกับการทำงานอยู่

ไปบริษัทแล้วมีความสุข

“การทำงาน” สำหรับคุณธนินท์ก็เหมือนกับการไปเที่ยว

“เหมือนกับการตีกอล์ฟของบางคน”

ทำงานเหมือนไม่ทำงาน

เพราะได้ทำในสิ่งที่รัก

คุณธนินท์ บอกว่า “ปัญหา” หรือ “อุปสรรค” ก็เหมือนกับ “อาหาร” 3 มื้อ

“เป็นเรื่องปกติธรรมดาของนักธุรกิจ”

คุณธนินท์ก็คงเหมือนคุณสุทธิชัย

ปฏิทินไม่มีความหมาย

ทั้งคู่ไม่เคยตั้งคำถามเรื่อง Passion ในการทำงาน

เพราะเขาสนุก

“คำถาม” จึงเป็นดัชนีชี้วัดเรื่อง “ความสนุก”

ถ้าสนุก

ต้องไม่ถาม

ถ้าถาม

แสดงว่า “ไม่สนุก”