กวีกระวาด/สุประวัติ ใจสมุทร

ห่วงโซ่

 

ใน “ห่วงโซ่อาหาร” วิญญาณป่า

สัตว์ผู้ล่า กินเนื้อเหล่าเสือสิงห์

และเนื้อทรายควายกวางค่างกระทิง

ย่อมต้องพิงพึ่งพาอาศัยกัน

เมื่อล่าได้ใช่ว่าจะฆ่าทิ้ง

เนื้อคือสิ่งใส่ท้องต้องการนั่น

ลูกเติบใหญ่ได้นมแม่แพร่สายพันธุ์

เศษซากปันฝูงแร้งช่วยแบ่งเบา

เกิดสมดุลนิเวศเขตป่ากว้าง

ครึ้มพฤกษาสืบทางสล้างเสลา

ให้ฝูงสัตว์ซ่อนกายในลำเนา

แทะเล็มเอาใบอ่อนป้อนเลี้ยงตัว

คือประสาสัตว์ผู้ล่าและถูกล่า

แต่ประสามนุษย์กลับสุดชั่ว

เกิด “ห่วงโซ่สังหาร” อันมืดมัว

ภยันตรายน่ากลัวทุกคืนวัน

 

เป็น “ห่วงโซ่สังหาร” วิญญาณโหด

มนุษย์โฉดชั่วช้าฆ่า, ข่มขวัญ

สัตว์ล่าพออิ่มท้อง, ป้องสายพันธุ์

คนฆ่ากันแค่ต่างคิดต่างจิตใจ