ภาพยนตร์/นพมาส แววหงส์

IT CHAPTER TWO

‘สิ่งชั่วร้าย’

 

กำกับการแสดง Andy Muschietti

นำแสดง Jessica Chastaine James McAvoy Bill Skarsgard Bill Hader Isaiah Mustafa Jay Ryan James Ransone Andy Beau

 

สารภาพเสียเลยนะคะว่าไม่ได้ดู It (2017) ซึ่งเป็นภาคแรกหรอกค่ะ

แล้วก็ไม่เคยดูมินิซีรี่ส์เรื่องเดียวกันนี้ (1990) เมื่อเกือบสามสิบปีมาแล้ว

เหตุผลคือหนังแนวเขย่าขวัญ-สยองขวัญไม่อยู่ในรสนิยมหรืออยู่ในสายตา โดยเฉพาะในช่วงที่มีหนังหลากหลายให้เลือกดู

แต่ใครเลยจะไม่รู้จักสตีเฟ่น คิง นักเขียนนวนิยายขายดีแนวเขย่าขวัญที่มีคนนำมาถ่ายทอดบนจอภาพยนตร์นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

 

เรื่องราวของ “ไอ้ตัวอะไรนั่น” เกิดขึ้นในเมืองเดอร์รี่ ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ ของรัฐเมน

เด็กๆ ชาวเมืองสูญหายล้มตายไปมากหน้าหลายตา โดยไม่มีการคลี่คลายคดีหรือการสอบสาวราวเรื่องไปถึงต้นตอ

จวบจนเด็กกลุ่มหนึ่งร่วมแรงร่วมใจกันไปเผชิญหน้าตัวความชั่วร้ายที่พรากชีวิตคนในครอบครัวและเพื่อนฝูงคนรู้จักไป

ตัวร้ายตัวนั้นมีชีวิตมายืนยาวในโลกผ่านกาลเวลาชั่วกัปป์ชั่วกัลป์ แต่บางช่วงก็หลับใหลไม่ได้ออกมาเพ่นพ่านคุกคามมนุษย์

ใน ค.ศ.1989 “ไอ้ตัวนั่น” โผล่จากโพรงใต้ดินมาเอาชีวิตเด็กๆ ในรูปร่างหน้าตาของตัวตลกโบโซ่ที่ใช้ชื่อว่า เพนนีไวส์

และกลุ่มเด็กชายหญิงเจ็ดคนที่ร่วมกันก่อตั้ง “ชมรมผู้แพ้” จากการที่โดนข่มขู่และข่มเหงในโรงเรียนและชุมชน ตัดสินใจเผชิญหน้าและร่วมกันกำจัดสิ่งที่กำลังคุกคามเมืองเกิดของพวกเขาไปเสีย

แต่เพนนีไวส์ก็เพียงแค่ถูกสยบ ไม่ได้ถูกฆ่าให้ตาย และหลุดรอดไปได้ โดยจะกลับมาใหม่ในอีก 27 ปี

….ทำไมถึงต้องเป็นยี่สิบเจ็ดปีก็หาคำตอบไม่เจอเหมือนกันค่ะ

เด็กๆ ทั้งเจ็ดกรีดเลือดสาบานกันว่าจะกลับมาเจอกันอีกครั้งที่เมืองเดอร์รี่ เพราะพวกเขาเคยเอาชนะเพนนีไวส์ได้ครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าร่วมแรงร่วมใจผสานกำลังสามัคคีกันก็คงจัดการกับไอ้ตัวฆาตกรคุกคามชีวิตเด็กนี้ได้อีกครั้ง

 

Chapter Two เริ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป 27 ปี เด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งเจ็ดล้วนเติบโตเข้าสู่วัยฉกรรจ์ แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตตามวิถีของตัวเอง และแทบไม่มีความทรงจำถึงสิ่งเลวร้ายที่เผชิญมาในวัยเด็ก

นักแสดงระดับแนวหน้าที่ร่วมเล่นในบทบาทของตัวละครที่เติบโตขึ้นแล้ว คือ เจสสิกา เชสเทน และเจมส์ แม็กอะวอย

เจสสิกา เชสเทน (Zero Dark Thirty) มารับบทเบฟเวอร์ลี่ ผู้ใช้ชีวิตเป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายในความสัมพันธ์ต่างๆ ในชีวิต เธอโดนพ่อทำร้ายในวัยเด็ก และมาบัดนี้เธอก็โดนสามีที่มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ตบตีทำร้ายอีกซ้ำรอยเดิม

เจมส์ แม็กอะวอย (X-Men) เป็นบิล ผู้เคยสูญเสียน้องชายไป ในเหตุการณ์ที่ยากจะลืมเลือน นั่นคือเขาปฏิเสธไม่ยอมออกไปเล่นข้างนอกบ้านกับน้อง จอร์จี้น้องชายจึงออกไปเล่นคนเดียว และโดนเพนนีไวส์ล่อลวงไปสู่ความตาย

สิ่งเดียวที่เชื่อมโยงบิลกับน้องชายตัวเล็กไว้คือ เรือกระดาษที่เขาเคยพับให้น้องเอาไว้เล่น

บิลเติบโตขึ้นกลายเป็นนักเขียนนิยายสยองขวัญ และนิยายของเขากำลังได้รับการนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์

ปัญหาที่บิลกำลังต้องขบคิดอยู่คือการเขียนตอนจบแบบใหม่ให้แก่เรื่องราว เพื่อเอาใจทั้งผู้กำกับหนังและภรรยานักแสดง ที่ยังไม่พอใจกับตอนจบของนวนิยายที่เขาเขียนไว้

แต่ชีวิตของคนทั้งเจ็ดกำลังจะกลับไปสู่ฝันร้ายของอดีตอีก

 

ทุกคนได้รับโทรศัพท์จากไมก์เพื่อนเก่าโดยถ้วนหน้า

ไมก์ (อิไซอาห์ มุสตาฟา) เป็นนักวิจัยผู้ยังหมกตัวอยู่ในเดอร์รี่ เพื่อหาหนทางทำลายตัวตลกที่กำลังจะกลับมาคุกคามชีวิตอีกครั้ง และเรียกร้องให้เพื่อนๆ กลับมารวมพลังต่อสู้กับเพนนีไวส์อีกครั้ง

นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเดินทางกลับสู่อดีตอันถูกฝังไว้อย่างมิดเม้นของทุกคน

…โดยไม่มีใครยินดีหรือเต็มใจ…

และแต่ละคนก็กลับไปเผชิญหน้ากับปีศาจในอดีตของตัวเอง รื้อฟื้นความทรงจำในรูปแบบต่างๆ กันไป รวมทั้งเผชิญหน้ากับปีศาจในปัจจุบันไปพร้อมๆ กัน

ริชชี่ (บิล เฮเดอร์) มีอาชีพเป็นนักแสดงแบบ “เดี่ยวไมโครโฟน” ที่มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์

เบน (เจย์ ไรอัน) เป็นสถาปนิก ซึ่งเคยเป็นเด็กอ้วนและถูกล้อเลียน และแอบหลงรักเบฟเวอร์ลี่อยู่โดยไม่เคยมีโอกาสบอกความในใจ

และยังมีเอ็ดดี้ (เจมส์ แรนโซน) ซึ่งต้องเอาชนะโรคกลัวในใจตัวเอง ที่ทำให้ตัวเองขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวทำอะไรไม่ได้ในสถานการณ์คับขัน

มีหลายจุดที่หนังทำได้ดี เช่น เรื่องของความทรงจำที่เราอยากลืมเลือน แต่ก็จะโผล่กลับมาเมื่อกลับไปเผชิญหน้า สิ่งชั่วร้ายที่คอยแอบซ่อนอยู่ในที่มืดเพื่อโจมตีในช่วงเผลอหรืออ่อนแอ ตัวตลกที่คาดเดาไม่ได้ว่าเมื่อไรจะร้ายกาจขึ้นมา

และฉากที่เวิร์กมากคือฉากที่บิลพยายามช่วยเด็กชายคนหนึ่งจากเพนนีไวส์ โดยหลงเข้าไปในสวนสนุกที่วกวนและเต็มไปด้วยกระจก

แต่เนื่องจากมีแคแร็กเตอร์มากหน้าหลายตาที่เราต้องติดตามชีวิตในอดีตและปัจจุบัน (ซึ่งหมายความว่ามีตัวละครเจ็ดตัว ซึ่งเล่นโดยผู้ใหญ่เจ็ดคนและเด็กเจ็ดคน)

กว่าคนดูจะติดตามและเข้าใจว่าใครเป็นใคร อดีตและปัจจุบันเกี่ยวโยงกันอย่างไร ก็ออกจะสับสนงุนงงอยู่พอดู

 

หนังมีความยาวร่วมสามชั่วโมง เนื่องจากมีเรื่องราวและรายละเอียดในชีวิตของคนหลายคนให้ติดตาม ระหว่างที่ดูจึงเกิดความรู้สึกอยู่บ่อยๆ ว่าเมื่อไรจะจบเสียที

อีกอย่างคือเรื่องการปราบตัวตลกร้าย “ไอ้ตัวนั่น” คนนี้ วกวนไปหน่อย

เนื้อหาจากนวนิยายของสตีเฟ่น คิง คงจะมีอยู่มากมายหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าการใส่พิธีกรรมของคนพื้นเมืองเข้ามาด้วยนั้น ดูพาเราออกนอกเส้นทางไปนิด

เนื่องจากเมื่อถึงที่สุดของที่สุดแล้ว เพื่อนกลุ่มนี้พบว่า การจะพิชิตชัยในขั้นสุดท้ายได้ คือการเอาชนะความกลัวในใจของตนเอง

พูดง่ายๆ คือ ความกลัวในใจเราย่อมเป็นสิ่งที่เพิ่มอำนาจเพิ่มขนาดให้แก่สิ่งที่เรากลัว

เมื่อเราเอาชนะความกลัวในใจ สิ่งที่เรากลัวย่อมหดเล็กลงจนสามารถพิชิตได้โดยง่าย

หลังจากดูหนังแล้ว เลยนึกอยากรู้เรื่องราวความเป็นมาของตัวเพนนีไวส์ จากปลายปากกาของสตีเฟ่น คิง เลยลองค้นกูเกิลดูอย่างคร่าวๆ

ปรากฏว่า สิ่งที่เรียกว่า IT นี้ ซุกซ่อนหลับใหลอยู่ใต้พื้นโลกมาแต่ครั้งโบราณกาลก่อนจะมีมนุษย์เกิดขึ้นบนโลกด้วยซ้ำ และมันจะโผล่ขึ้นมาโจมตีคนอ่อนแอ แม้จะเป็นผู้บริสุทธิ์

แต่ทำไมถึงต้องรอเวลายี่สิบเจ็ดปีนี่ยังงงๆ อยู่เลยค่ะ

อย่างไรก็ตาม ตอนจบของหนังก็ทำให้เชื่อว่าไม่น่าจะมี chapter three ตามมาอีกแล้ว