มนุษย์มีจุดอ่อน อยู่ที่อย่างอื่นฉลาดพอไหม | ฟ้า พูลวรลักษณ์

ฟ้า พูลวรลักษณ์

หนังสือเรียนสำหรับเด็ก เล่มใหม่ (๔๐)

วันหนึ่งฉันเขียนบทกวีว่า

ต้นไม้เติบโตในดวงดาว

ดอกมะลิเบ่งบานในดวงอาทิตย์

มันคือความมหัศจรรย์ของต้นไม้

ฉันคิดว่า ณ ที่ใดที่สิ่งมีชีวิตอยู่ได้ ต้นไม้จะอยู่ได้

ที่จริง มันก็ไม่จริงทีเดียว เพราะบางสถานที่ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ได้เลย และบางสถานที่ พืชก็อยู่ไม่ได้ หากแต่สัตว์อยู่ได้

และคำว่าต้นไม้ ก็ยังไม่ใช่ศัพท์ที่เรียกพืชทั้งหมด ต้นไม้เป็นเพียงพืชบางชนิดเท่านั้น

แต่กระนั้น ความรู้สึกของฉันที่มีต่อต้นไม้ สูงกว่า

ฉันทึ่งในพืชกลุ่มนี้ และเลื่อมใส

ฉันพบว่า ต้นไม้แข็งแรง แข็งแกร่งกว่าที่คิด กว่าที่ดูเหมือน

หากมนุษย์อยากเดินทางไปในอวกาศ การกระจายเมล็ดพันธุ์ของต้นไม้ให้ไกลออก ดูเป็นทัพหน้าที่งดงาม

ถ้าแม้แต่ทัพหน้าก็อยู่ไม่ได้ เราถอยดีกว่า

นี้เป็นการแบ่งเขตแดนของสถานที่ ที่สิ่งมีชีวิตจะอยู่อาศัย

ชีวิตทุกวัน คือการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด

ทำยังไงจึงจะรอด ในความเวิ้งว้างของจักรวาล

เราอาจคิดว่าเราอยู่ในโลกแคบๆ แต่ที่จริงเราอยู่ในความเวิ้งว้างแห่งจักรวาล

กฎรอบตัวของเราเป็นกฎสากล

ฉันมองดูสิ่งมีชีวิตนานาในโลก และพบว่า หากสิ่งมีชีวิตนั้นเจริญกว่าชีวิตอื่นสักหนึ่งชั้นหรือสองชั้น วิธีการกำจัดชีวิตอื่นช่างง่ายดายเหลือเกิน สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำคือกับดัก

ดังนั้น สัตว์ทั้งปวงในโลก ไม่ว่าจะเป็นเสือ งู จระเข้ ปลา นก ฯลฯ อะไรก็ช่าง มนุษย์จับได้หมด ด้วยกับดัก และกับดักที่เรียบง่ายเหล่านี้ ทำงานได้อย่างมหาศาล แหที่ชาวประมงทอดจับปลา มันจับปลาได้เป็นพันเป็นหมื่นอย่างง่ายดาย และปลาเหล่านั้นดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด หนีไม่รอด กับดักงูก็เช่นกัน จับงูได้มากมาย เป็นรวงรัง

มนุษย์เหนือกว่าสัตว์อื่นหลายชั้น และหากคิดจะจับหรือฆ่าพวกมัน ก็ง่ายดาย ที่น่าทึ่งคือกับดักเหล่านั้น หลายชิ้น ช่างเรียบง่ายอะไรปานนั้น แต่มีประสิทธิภาพสุดจะประมาณ เพราะมันจับไปที่จุดอ่อนของสัตว์นั้นๆ

หากสิ่งมีชีวิตต่างดาวมีอยู่จริง หากพวกมันเจริญกว่ามนุษย์สักสองหรือสามชั้น พวกมันไม่มาทำสงคราม รบกันแบบยุคโบราณ ฟันดาบกับเรา หรือขี่ยานอวกาศยิงแสงเลเซอร์ใส่เราอย่างในนิยายวิทยาศาสตร์ เพราะนั่นเป็นสงครามแบบที่ใช้กับชีวิตที่เจริญใกล้เคียงกันเท่านั้น

แต่ชีวิตต่างดาว หากมีอยู่จริง พวกมันจะใกล้เคียงกับมนุษย์หรือ

หากพวกมันเจริญกว่า และต้องการกำจัดมนุษย์ พวกมันจะใช้กับดัก ซึ่งเป็นอะไรฉันไม่รู้ รู้แต่ว่า หากใช้แล้ว มนุษย์จะไปไม่รอด หนีไม่รอด ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ากับดักอีกแล้ว

มองดูเครื่องมือจับปลานานาชนิดแล้วสะท้านใจ นึกสงสารปลาเหล่านั้น ไม่มีโอกาสรอดเลย มีเบ็ด มีแห มีอวน มีลอบ มีการยกยอ มีไซ หรือแม้แต่หอก สามง่าม ปักทีเดียวก็ดิ้นไม่หลุด ฯลฯ

ทุกชีวิตมีจุดอ่อน

มนุษย์มีจุดอ่อนเช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย อยู่ที่ชีวิตอื่น

พวกเขาฉลาดพอไหม หากฉลาดพอ ก็จับจุดอ่อนมนุษย์อยู่

จะฆ่าจะแกง หรือจะเอาเป็นทาส ล้วนทำได้หมด

ใช้จุดอ่อนเหล่านั้นนั่นเอง เป็นเบ็ดมาเกี่ยวพวกเราเอาไว้

และห้อยพวกเราไว้เป็นพวง

วันหนึ่งฉันอ่านเรื่องสั้น The Girl Thing Who Went Out For Sushi

การเดินทางในอวกาศ แรกเริ่ม เราต้องเอาชนะระบบสุริยจักรวาลก่อน และที่น่าทึ่งคือ มนุษย์อาจอยู่ในระบบนี้ได้ หากเราสามารถเปลี่ยนรูปร่าง กลายเป็นปลาหมึกยักษ์ หรือปลาหมึกสาย ฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ชีวิตในอวกาศตามความเป็นจริงนั้น ไม่ใช่นิยาย Space Opera มันขึ้นกับสภาพแวดล้อม และชีวิตใดล่ะจะอยู่ได้ดีกว่า

เช่น ในดาวเคราะห์น้อยที่มีแต่น้ำ ชีวิตที่ทำงานได้ดีกว่าคือปลาหมึกสาย

ชีวิตที่ถูกส่งไปทำงาน คือมนุษย์ที่ได้ทำการผ่าตัดเปลี่ยนเรือนร่างของตัวเอง ทันทีที่ไปถึง พวกเขาจะพบเองว่า ร่างกายใหม่ของตนเหมาะสมกับการทำงานปานใด และอยู่ได้ง่ายดายปานไหน

ด้วยเรือนร่างที่แหวกว่ายในสายน้ำ พร้อมด้วยมือแปดมือ

น่าทึ่งนัก ที่วันนี้มนุษย์จำนวนมากทำการผ่าตัดเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าจนงดงาม จนจำไม่ได้ เพราะทุกคนอยากสวย เด็กสาวยอมทนเจ็บมากมายในเกาหลี จนผู้หญิงเกาหลีเกือบทุกคนล้วนผ่านการทำศัลยกรรมใบหน้าและเรือนร่าง และเราจะจำหน้าเดิมของเธอไม่ได้เลย

ที่จริงการทำศัลยกรรมได้เกิดขึ้นแล้ว แต่วันนั้น มันเปลี่ยนทิศทางไปโดยสิ้นเชิง

มนุษย์ยอมเจ็บตัว ยอมใช้เงิน เพื่อจะเปลี่ยนเรือนร่างเป็นปลาหมึกสาย

๖มนุษย์อยากออกอวกาศ แต่เราจะออกไปอย่าง Space Opera จริงแล้วหรือ หากจริง เราจะออกไปอย่าง Apollo ไปอย่างสง่างาม แต่โบราณยิ่งนัก สมัยก่อนมันก็ฟังดูดี แต่แล้ววันหนึ่ง ฉันพบว่า ยิ่งเป็นไปได้ยากขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นไปไม่ได้เลย

ด้วยเพราะมีวิธีอื่นดีกว่า และล้ำลึกกว่า

การที่มนุษย์สามารถแปลงร่างเป็นสิ่งเหมือนจริง แล้วไปกับคอมพิวเตอร์ นี้เป็นตัวอย่างหนึ่ง มันลี้ลับเหลือเชื่อ แต่ด้วยเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ มันก็เริ่มเกิดรูปร่าง

และหากมันไปได้จริง มันเปลี่ยนมิติของการเดินทาง

เราไปได้ไกลยิ่งนัก ไปไกลเท่าที่คอมพิวเตอร์จะไปได้

หรืออย่างน้อย เราก็ส่งหุ่นยนต์ไป ชีวิตที่มาจากต่างดาว ฉันว่าความเป็นไปได้สูงกว่า คือพวกเขาจะส่งหุ่นยนต์มา เดินทางไกลนับปีแสง

หุ่นยนต์ที่ทำงานได้ครบถ้วนทุกอย่าง ที่ผู้สร้างประสงค์

และอดทนอย่างยิ่ง เกือบเป็นอมตะ

หุ่นยนต์เจอหุ่นยนต์ นี้น่าจะเป็นจริงมากกว่า ในการเผชิญหน้ากันในอวกาศ

มากกว่าสองยานอวกาศ ที่มีนักรบครบเครื่อง พร้อมด้วยพล็อตเรื่องของ Space Opera ที่มีรัก มีเกลียด มีชิงชัง มีริษยา นั่นเป็นนิยายในทีวีช่องเจ็ด หรือช่องสาม

ในเรื่องจริง มันคือเทคโนโลยีซ้อนเทคโนโลยี และซ้อนกันขึ้นไปอีก อยู่ที่ว่าชีวิตใดจะมีเทคโนโลยีที่ซับซ้อนกว่า เหนือชั้นกว่า และทันทีที่ชีวิตนั้นมีเทคโนโลยีที่เหนือชั้นกว่า ภาษาที่ใช้ วิธีการคิด ก็เริ่มทิ้งห่าง ห่างจนมองไม่เห็น คิดไม่ทัน

ชีวิตที่ด้อยกว่า ก็กลายเป็นกุ้งหอยปูปลา ที่จัดการได้ง่ายดายยิ่งนัก