แขกยกเลิกห้องพัก ซึ่งเราเข้าใจ บางครั้งเราวางแผนเดินทางนับเดือน ตั้งใจดิบดี แต่มีเหตุให้ต้องอยู่บ้าน การยกเลิกห้องพักของแขก ถือว่าดีเหมือนกัน ถ้ามองในแง่ที่ว่า เราได้เวลาเพิ่มขึ้น

เวลาคือต้นทุนชนิดหนึ่ง จากที่คาดว่า ต้องอยู่รอรับแขก เราไปวิ่งได้ และพรุ่งนี้ แทนที่จะตื่นแต่เช้าทำอาหารให้แขก เราจะได้นอนเต็มอิ่ม เต็มตื่น ซึ่งหมายถึง คืนนี้เราอยู่ดึกได้

เหตุสุดวิสัยเกิดได้เสมอ เมื่อเกิดแล้ว เราควรมองหาข้อได้เปรียบของมัน อย่างเช่น เช้าอากาศดีอย่างนี้ ถ้าเราง่วนกับการเตรียมห้องพัก เราอาจไม่รู้สึกถึงความฉ่ำเย็น มันล่องมาจากบริเวณใกล้ๆ ฝนเดินทางมาไม่ถึงบ้านเรา แต่ฉันยังรู้สึกถึงฝน และฤดูฝน

ไม่ต้องรีบให้อาหารหมา อีกทั้งมีเวลาพามันเดินได้นานขึ้น แถมมีวัตถุดิบในตู้เย็นมากมายสำหรับมื้อเช้า

เป็นวัตถุดิบที่เราซื้อมาเตรียมให้แขก มีแฮมหลายชนิด เบคอน ไส้กรอก มันฝรั่ง ขนมปัง ไข่ มะเขือเทศ พริกระฆัง และหอมหัวใหญ่

สำหรับแขก (กรณีที่มา) ฉันจะเสิร์ฟไข่กระทะกับขนมปังในเช้าแรก เสิร์ฟไส้กรอกกับสลัดมันฝรั่งในเช้าที่สอง

อืม…แล้วเราจะทำอะไรกินดี จากวัตถุดิบที่มี ถ้าไม่ใช่สองนี้

 

ไข่กระทะเรากินบ่อยแล้ว สลัดมันฝรั่งฉันเพิ่งทำกินกับเบียร์บ่ายเมื่อวาน เช้าที่อากาศดีและมีเวลา เราควรกินอย่างอื่น

ฉันหยิบไส้กรอกออกมา ไส้กรอกชิ้นใหญ่ฝีมือเพื่อนบ้านชาวเยอรมัน ซึ่งใครๆ ก็ชอบ อันที่จริง กินไส้กรอกกับขนมปังก็อิ่ม มีไข่มาร่วมจานสักสองฟอง เป็นมื้อเช้าที่สำเร็จภายในเวลาไม่กี่นาที

ก็ดีนะ แต่…

เมื่อใดที่ฉันมีความลังเล แม้เพียงก้อย หมายถึงนั่นยังไม่ใช่

มีเวลาก็ควรหยิบมาใช้ ฉันคิด แล้วเมนูหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว ใช้วัตถุดิบไม่กี่อย่าง แต่ต้องการเวลา มันอร่อยมากเลยล่ะ โดยเฉพาะถ้าจับคู่กับไส้กรอก

ไม่ต้องเสียเวลาถามเขาเลย ฉันแน่ใจ-นี่เป็นเมนูมันฝรั่งที่เขาโปรดปราน

เบคอน มันฝรั่ง หอมแขก ปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทย มีพาสลีย์ก็โรยพาสลีย์ ถ้าไม่มี ต้นหอมซอยก็อร่อย

อย่างสั้นและย่อ มีเพียงเท่านี้

แต่…ไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้ จะตรงกว่า หากฉันใช้ประโยค ไม่ใช่ทุกคนที่ลงมือทำอาหาร โดยเฉพาะกับเมนูที่ใช้เวลา

 

ฉันหยิบมันฝรั่งมาปอกเปลือก หั่นครึ่งตามยาว เอาครึ่งหัวมาหั่นตามยาวอีกครั้ง ให้เป็นมันฝรั่งท่อนยาวสี่ท่อน จากนั้นหั่นแต่ละท่อนตามขวาง หนาราวครึ่งเซนติเมตร ความหนาของมันฝรั่งมีความสำคัญมาก ถ้าบางไป มันฝรั่งอาจเละ หากหนามาก เวลาในการผัดย่อมเพิ่มขึ้น

สองคนใช้มันฝรั่งสามหัว หั่นใส่ชามรอไว้

หยิบเบคอนออกมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ให้ได้ราวหนึ่งถ้วยตวง จากนั้นก็เป็นหอมแขก ยิ่งเยอะยิ่งอร่อย จัดไปเลยสามหัวใหญ่ๆ ซอยให้บางเท่าที่สามารถ

หยิบกระทะเทฟลอนตั้งบนเตา รอกระทะร้อน เอาเบคอนลงผัด รอน้ำมันออกมาสักนิด ค่อยส่งหอมแขกลงไปร่วมทาง ผัดต่อจนหอมแขกเริ่มสุก

เสียงเปียโนหยุดลง เขากำลังเดินตามกลิ่นออกมา ฉันอมยิ้มรอประโยค “โห…หอมจัง”

หอมจังของบ้านนี้ ไม่ได้มีไว้ใช้กับร่างกาย แต่ใช้กับอาหาร และถือเป็นคำหวานระหว่างเรา

 

ดันหอมแขกกับเบคอนไปกองด้านหนึ่งของกระทะ เทมันฝรั่งลงไป เกลี่ยให้เต็มกระทะ ก่อนตักหอมแขกกับเบคอนมาทับด้านบน เบาไฟเป็นไฟกลางค่อนไปทางอ่อน

ใช้คำว่าผัดก็จริง แต่ในทางปฏิบัติ ฉันพลิกมันฝรั่งน้อยมาก เราจะทิ้งมันนิ่งอยู่อย่างนั้น จนแน่ใจว่าด้านที่สัมผัสกระทะเริ่มเปลี่ยนสี จึงค่อยพลิก การพลิกมันฝรั่งชิ้นเล็กนั้น แน่นอนว่า ไม่สามารถทำให้สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันต้องการแค่ภาพรวม เราจะผัดให้มันสุกทีละด้าน สุกชนิดออกสีน้ำตาลบางส่วน และไม่ต้องกังวล หากหอมแขกเริ่มมีสีคล้ำ แต่ต้องดีใจ เพราะนั่นหมายถึงความอร่อย

ได้ความสุกระดับที่ต้องการแล้ว ฉันบดพริกไทยดำ และโรยเกลือ คลุกอย่างเบามือให้เข้ากัน แล้วปิดเตา

คีบไส้กรอกวางบนจานสโตนแวร์ใบโปรด ไส้กรอกนั้น ครั้นมันฝรั่งเริ่มสุก ฉันก็เปิดอีกเตาย่าง จะได้กินร้อนๆ พร้อมกัน

ตักมันฝรั่งลงจานในปริมาณสะใจ บดพริกไทยเพิ่มนิดหน่อย ตามด้วยต้นหอมซอย

ตอนที่ฉันยกจานไปตั้งโต๊ะ เขาบอก “ใช้เวลาราว 18 นาทีกับการผัด”

อา จริงสิ ฉันเคยคิดจะจับเวลา เผื่อทำเสิร์ฟให้กับแขก กรณีที่เขารอได้ หรือมากินมื้อเช้าตรงตามเวลานัด เพราะอาหารจานนี้ต้องกินตอนร้อน และเอามาอุ่นไม่ได้เด็ดขาด มันฝรั่งจะสุกเกินไป

“ไม่นานเลย” ฉันบอก

เขาหัวเราะ

เขารู้ เวลาในครัวน่ะ ต้องการเท่าไร ฉันก็ยอมให้ ถ้าได้อาหารแสนอร่อย

 

สองจาน 18 นาทีนับจากลงเตา ถ้ารวมการหั่นซอย ก็ใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง

ไม่ใช่สำหรับฉันคนเดียว มันเป็นอาหารของเรา เป็นเช้าที่ฉันหั่นมันฝรั่งคลอเสียงเปียโน เช้าที่อากาศฉ่ำเย็น และเรามีเวลามากมาย

พลาดการต้อนรับแขก แต่เราได้เวลาเพิ่ม

ต้องอย่างนี้สิ ฉันจะเอาเวลามาใช้อย่างเต็มประสิทธิภาพ ไม่ใช่แค่เวลา ฉันหมายรวมวัตถุดิบที่เหลือในตู้เย็นนั่นด้วย