สัญญาณอันมากับพานพุ่ม ดอกไม้”ไหว้ครู”ไม่เพียงแต่สะท้อนให้ ประจักษ์ถึงความล้มเหลวแห่ง”ค่านิยม 12 ประการ”อันมาพร้อมกับรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 เท่านั้น

หากแต่ยังเตือนให้ตระหนักว่าการรุกคืบของ”อินเตอร์เน็ต”นั้น รุนแรง กว้างไกลและลึกซึ้งอย่างยิ่ง

เนื่องจากภาพของพานพุ่มปรากฏผ่าน”อินเตอร์เน็ต”

บรรดานักเรียนแต่ละโรงเรียนเมื่อจัดทำพานพุ่มและนำไปมอบให้กับครูต่างก็ถ่ายภาพและเผยแพร่ออกทางเว็บไซต์ไม่ว่าจะ เป็นทวิตเตอร์ อินสตาแกรมหรือเฟซบุ๊ค

บรรดาลุงๆป้าๆเพิ่งจะมาตื่นตระหนกก็เมื่อได้เห็นภาพข่าว ทางหน้าหนังสือพิมพ์ภายหลัง

เท่ากับมีการแบ่ง”สื่อ”ออกตาม”วัย”อย่างเด่นชัด

 

ความตื่นตระหนกอันแสดงผ่านเซเล็บอย่าง”ลุงเสรี” หรือ”ลุงดี้”หรือ”ป้าสินจัย”เท่ากับยืนยันว่า โลกของ”นักเรียน” กับโลกของ”ลุงๆป้าๆ” เป็นคนละโลกแน่นอน

ไม่เพียงแต่เด็กๆจะสะท้อนผ่านพานพุ่ม หากแต่ยังมีการโพสต์ภาพการใส่นาฬิกาหลายเรือนภายในวงแขน

แค่ใส่คำว่า “ยืมเพื่อน” ผู้คนก็รู้ว่าหมายถึงใคร

ทั้งๆที่ทั้งหมดนี้เป็นความตื่นตัวของคนอีกรุ่นที่ติดตามข่าวสารด้วยเทคโนโลยีอันรวดเร็ว แต่บรรดาลุงๆป้าๆก็มอบให้ว่าเป็นผลงานการปั่นของพรรคการเมืองบางพรรค

ความหงุดหงิดจึงเทเข้าใส่ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายปิย บุตร แสงกนกกุล และ น.ส.พรรณิการ์ วานิช

เท่ากับมอบให้เป็นผลงานและความสำเร็จให้พรรคอนาคตใหม่ เท่ากับประเมินบทบาทและความหมายของพรรคอนาคตใหม่สูงกว่าความเป็นจริง

ทั้งๆที่พรรคอนาคตใหม่เพิ่งมีอายุเพียง 1 ปี ทั้งๆที่ลุงๆป้าๆก็มีชื่อเสียงในสังคมมาเกือบ 6 ทศวรรษ

 

มาถึง ณ วันนี้ ไม่ว่าลุงๆป้าๆ ไม่ว่าคนรุ่นใหม่อย่าง”จอห์น วิญญู”ต่างมีความเห็นร่วมกันในบทบาทของ “อินเตอร์เน็ต” ในการดำรงอยู่ของ”โลกออนไลน์”

เพียงแต่ยอมรับภายในกรอบ”ความคิด”อันต่างกัน

ฝ่ายหนึ่งหงุดหงิดเมื่อเห็นการปรากฏขึ้นของ”เด็กรุ่นใหม่” ฝ่ายหนึ่งชื่นชมยินดี

ตรงนี้แหละคือการปะทะ ตรงนี้แหละคือการต่อสู้