จดหมาย

0 สูตรรัฐบาลผสม

 

รอม่านเปิด ดูสลับฉากหน้าม่านตั้งนาน

ดื่มชาโครงการหลวงหมดไปหลายกา (จะจิบเหมาไถก็เกรงใจกระเป๋าตังค์ ขวดขนาด 1,000 มิลลิลิตร $560 ประมาณ 19,000 บาท รวม 9.5% vat) ม่านถึงเปิด

ตอนที่เขียนนี้ยังไม่มีรายชื่อคณะรัฐมนตรี

คนที่เป็นรัฐมนตรีต้องเป็นคนมีฝีมือ

มีสติและปัญญา

มือสะอาดที่มีพื้นฐานจากใจและความคิดสะอาด

ถ้าได้คนไม่เอาไหน รัฐบาลกลายเป็นรัดกบาลได้ง่ายๆ

ประชาชนชีช้ำสถานเดียว

พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ หมดเวลาที่จะเป็นรองนายกฯ และ รมต.กลาโหมแล้ว

พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา หมดเวลาเป็น รมต.มหาดไทยเหมียนกัน

กลาโหม รมต. ไม่จำเป็นต้องเป็นทหาร พลเรือนอาจจะทำงานได้ดีกว่า

สาธารณสุข ทำอย่างไรเมืองไทยถึงเป็นเลิศในการที่ประชาชนทุกเศรษฐานะเข้าถึงการรักษาพยาบาล

ซึ่งเป็นสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน โดยไม่ต้องรอแพทย์อาสาออกหน่วย ถึงได้เจอหมอรักษาเสียที

ศึกษาธิการ ทำอย่างไร เด็กไทยรวมระดับมหาวิทยาลัยถึงใช้ความคิดมากกว่าท่องจำ

เอาแค่นี้ก่อนเจ้าค่ะ ยังเป็นแฟนานุแฟนมติชนสุดฯ อย่างเหนียวแน่น

อีชั้น แอลเอ

ป.ล. ฝากเรียนคุณอุรุดา โควินท์ ว่า

อีชั้นทำหมูทอดตามสูตร เม็ดผักชีมากหน่อย

งานหนักตอนยกครกอ่างศิลาหนักสิบกิโลได้

และทำหมูสามชั้นตุ๋นซีอิ๊วญี่ปุ่น ต้มน้ำใส่เกลือทิ้ง (ก่อนตุ๋นเกลือและซีอิ๊ว) จะได้ไม่เหม็นสาบ

หมูฝรั่งตัวโตสาบแรง

ใส่ขิงหั่นสี่เหลี่ยมและกระเทียมมากๆๆ ใส่บรั่นดีราคาเตรียมอนุบาล (ไว้ทำเค้ก) แทนสาเกสำหรับทำกับข้าว

อร่อยเหาะ

คราวหน้าจะใส่แคร์รอตด้วย

 

รัฐบาลท่าจะกลายเป็น รัด กะ บาล

ให้เราปวดกบาลจริงๆ แล้วละ

เพราะดูจะออกมาตรงข้ามกับสิ่งที่ “อีชั้น แอลเอ” หวัง

เสียทุกประเด็น

ประวิตร-อนุพงษ์ ยังไงเขาก็ต้องอยู่

สาธารณสุข ก็ไม่รู้จะเจอกัญชากล่อมประสาทขนาดไหน

ส่วนกระทรวงศึกษาฯ ที่ควรจะเป็นกระทรวงเกรดเอ+++

เพราะเป็นกระทรวง “สร้างคนของชาติ”

แต่กลายเป็นกระทรวงที่นักการเมืองไม่ต้องการ

เร่ขอแลกกันอย่างน่าเศร้าใจ

“สูตรรัฐบาลผสม” มันน่าเหนื่อยใจเสียนี่กระไร

ไปนั่งทำสูตรอาหารอร่อยๆ กับอุรุดา โควินท์ ดีแล้ว

 

0 สูตรการเมืองโลกิยะ

 

เรียนบรรณาธิการมติชน

การเล่นการเมือง หรือทำงานการเมือง

จะต้องอยู่บนโลกโลกิยะ

จะอยู่บนโลกโลกุตตระไม่ได้

เพราะการเมืองเป็นเรื่องของตัณหา

เรื่องของความเสียสละ

ขอยืมคำพูดของพระราชวิจิตรปฏิภาณ ที่ท่านเทศน์ให้ฟัง

นักการเมืองต้องเสียสละ

สมณะต้องนิ่ง

หญิงต้องเหนียม

จนต้องเจียม

รวยต้องเจือจาน

เพราะความดีของมนุษย์ จะสิ้นสุดเมื่อเข้ามาเล่นการเมือง

หรือใครว่าไม่จริง

นักการเมืองไม่ห่วงอำนาจ

นักปราชญ์ไม่ห่วงคัมภีร์

นารีไม่ห่วงความสวย

คนรวยไม่ห่วงทรัพย์

มีหรือครับในโลกนี้

ตะวันรอน อ.ลอง จ.แพร่

 

นักการเมืองต้องเสียสละ อันนี้ยกย่อง

นักการเมืองไม่ห่วงอำนาจ ยิ่งดี

การเล่นการเมืองอยู่บนโลกโลกิยะ ไม่ขัด

การเมืองเป็นเรื่องของตัณหา ก็พอรับไหว

แต่พอมาสรุปรวบยอด

ความดีของมนุษย์ จะสิ้นสุดเมื่อเข้ามาเล่นการเมือง

ก็ชวนมึนงง สับสน

“การเมือง” เลวร้ายขาดนั้นเชียวหรือ