วิถีแห่งอำนาจ เอี้ยก่วย/ เสถียร จันทิมาธร

เหตุใด ไม่รักษาคำมั่น (187)

 

ฉากการพลัดพราก รอคอย ระหว่างเอี้ยก่วยกับเซียวเล้งนึ่งถือว่าเป็นฉากสุดยอด อลังการที่สุดสำหรับมังกรหยกภาค 2 ไม่ว่าจะเรียกว่าอินทรีเจ้ายุทธจักร ไม่ว่าจะเรียกเอี้ยก่วยเจ้าอินทรี กิมย้งสำแดงฝีมือทางการประพันธ์อย่างเต็มเปี่ยม

ระยะกาลนั้นเอี้ยก่วยมีอายุ 36 ปี กำลังอยู่ในวัยฉกรรจ์

ระหว่างการรอคอยโดยเฉพาะในห้วงวันสุดท้าย 16 ปีตามกำหนดนัด มันตกอยู่ในความโทมนัสอย่างล้ำลึก

รอแล้ว รอหาย

มีสภาพราวกับศพเดินได้ โซซัดโซเซจากเขา ไม่ดื่ม ไม่กินเป็นเวลา 1 วัน 1 คืน รู้สึกริมฝีปากแตก ลิ้นแห้งผาก ดังนั้น เดินถึงริมลำธาร คิดจะกอบน้ำดื่มแก้กระหาย

พอก้มศีรษะลง พลันเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง จอนผม 2 ข้างกลับเป็นสีขาวไปแถบ 1

วัยอย่างมันยังไม่สมควรมีผมขาว ผนวกกับมีพลังการฝึกปรือลึกล้ำ มาตรแม้นในชีวิตตกระกำลำบาก แต่ที่ผ่านมาไม่มีผมขาวแม้สักเส้น เมื่อเห็นจอนผมหงอกขาว ใบหน้ากร้านกรำ หมองคล้ำ แทบจดจำโฉมตัวเองไม่ออก

พอยกมือถอนเส้นผมจากหน้าผาก 3 เส้น เห็นในเส้นผมทั้ง 3 มีขาวอยู่ 2 พริบตาพลันนึกถึงลำนำหลายประโยค

 

10ปีพลัดพราก เป็นตายเลือนรางไกล

แม้ไม่รำลึกถึง

ดวงจิตคำนึง ยากลืมเลือน

หลุมโดดเดี่ยว ไกลลับตา

สงัดงันโศกานัก

แม้ประสบพานพบ ไม่รู้จัก

ใบหน้ามักหมองคล้ำ

จอนผมขาว ราวน้ำแข็ง

วิกาลหลับฝัน คืนกลับสถาน

อยู่ริมบานหน้าต่าง ประทินโฉมช่างไฉไล

สบสายตา ไร้วจี เพียงกรีดน้ำตาลาจากไป

ครุ่นคิดลำไส้ขาดทุกพรรษา คืนจันทร์กระจ่างฟ้า สันเขาพนาสณฑ์

 

เป็นลำนำที่ “โซวตงปอ” รำลึกถึงผู้ล่วงลับ สำนวนถอดความมาเป็นภาษาไทยของ น.นพรัตน์ เมื่อนำมาเอ่ยอ้างก็อรรถาธิบายไว้ด้วย

โซวตงปอ เป็นทั้งกวีเอก จิตรกรเอก และลิปิกรเอก หมายถึงนักเขียนตัวหนังสือ

อยู่ในแผ่นดินของราชวงศ์ซ้อง ภรรยาเสียชีวิตตั้งแต่นางมีอายุเพียง 25 ปี ผ่านไป 10 ปีให้หลังโซวตงปอจึงรจนาลำนำ

“กังเซี้ยจื้อ” รำลึกถึงภรรยาผู้ล่วงลับ

ยิ่งผิดหวังยิ่งเจ็บปวด เอี้ยก่วยพลันกระโดดปราดขึ้น มองดูผาลำไส้ขาด มองดูข้อความอันเซียวเล้งนึ่งจารึกไว้ ร้องขึ้นด้วยความรันทดว่า

“16 ปีผ่านไปพบกันใหม่ ณ ที่นี้ รักผูกพันนานปี อย่าให้ผิดคำมั่น

เซียวเล้งนึ่งเอย เซียวเล้งนึ่ง เป็นท่านสลักข้อความไว้ด้วยตัวเอง เหตุใดท่านไม่รักษาคำมั่นสัญญา”

เสียงกู่ร้องของเอี้ยก่วยสามารถสะกดราชสีห์ สะท้านพยัคฆ์ คำพูดเหล่านี้เปล่งจากก้นบึ้งของหัวใจ ถึงกับสะท้านทั่วหุบเขาเหมือนกับเป็นเสียงทวงถามสะท้อนกลับ

“เหตุใดท่านไม่รักษาคำมั่นสัญญา

เหตุใดท่านไม่รักษาคำมั่นสัญญา ไม่รักษาคำมั่นสัญญา ไม่รักษาคำมั่นสัญญา”

เอี้ยก่วย ทางหนึ่ง มีนิสัยกร้าวแกร่ง ขณะเดียวกัน อีกทางหนึ่ง เมื่อทอดอาลัยตายอยากลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ถึงกับตัดสินใจอย่างนอกเหนือความคาดคิด

 

ในความครุ่นคิดของมัน “เล้งยี้เมื่อเสียชีวิตตั้งแต่เมื่อ 16 ปีก่อน เรามีชีวิตมากความอีก 16 ปี ช่างไร้คุณค่าความหมายจริงๆ”

มองดูหุบเหวลึกใต้ผาลำไส้ขาด

เห็นหมอกควันลอยคลอเคล้า ทุกครั้งคราที่มันมาถึงที่นี่ไม่เคยเห็นสภาพก้นหุบเหวใต้เมฆหมอก ยามนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

จึงเงยหน้าขึ้น เปล่งเสียงกู่ร้องดังยาวนาน

สั่นสะท้านจนดอกธิดามังกรอันซีดเซียวบนผาลำไส้ขาดทั้งหลายร้อยดอกปลิวเวียนว่อนจนวุ่นวายไปทั่ว

เอี้ยก่วยพลันถีบเท้าทั้ง 2 ลอยตัวกลางอากาศ กระโดดลงสู่หุบเหวเบื้องล่าง