ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจสั่งเครื่องดื่มแบบเดิมอีกหนึ่งแก้ว ไฮบอลล์ วิสกี้ผสมน้ำแข็งและโซดา มะนาวฝาน เครื่องดื่มที่ง่ายที่สุดไม่ต้องการสิ่งแปลกปลอมจำนวนมาก

น้ำแข็งเพื่อให้อุณหภูมิของเครื่องดื่มเหมาะสม

โซดาเพื่อให้วิสกี้มีรสชาติละมุน

เขานึกถึงการดื่มมันเป็นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน งานเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาใหม่ เขาได้รับทุนการศึกษา เดินทางออกนอกประเทศ เป็นคนแปลกหน้าอีกครั้ง ดินแดนที่ใหญ่โตราวกับทวีปหนึ่ง ดินแดนที่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งเสรีภาพ

ในงานเลี้ยงนั้นเขาแนะนำตัวว่าเขาเดินทางมาจากที่ใด ประเทศเล็กๆ ในเอเชีย เมืองเล็กๆ ทางเหนือในประเทศเล็กๆ นั้น เพื่อนร่วมชั้นเรียนฟังเขาแนะนำตัวอย่างเงียบๆ ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะยื่นแก้วไฮบอลล์ให้เขาหลังเขากลับมาที่นั่น

เขารับแก้วเหล้าไว้ในมือ จิบมัน รสชาติของมันเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคย เขาไม่ใช่นักดื่ม ไม่ใช่ผู้ที่สนใจการดื่ม ดังนั้น เขาจึงรู้สึกได้ถึงรสชาติที่ห่างไกลจากความเคยชิน

เขาวางแก้วไฮบอลล์กับโต๊ะบริเวณนั้น กล่าวขอบคุณใครคนหนึ่งที่ยื่นแก้วไฮบอลล์ให้เขา

ใครคนนั้นเป็นหญิงสาวผมบลอนด์ นัยน์ตาสีฟ้า

ใครคนนั้นเป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่ง

เป็นนิมิตหมายที่ดีเพื่อนคนแรกที่เขาพบเป็นเพื่อนร่วมคณะ ร่วมชั้นปี

เป็นนิมิตหมายที่ดีเพื่อนคนแรกที่เขาพบเป็นหญิงสาวแสนสวย เธอเดินทางมาจากเมืองโบโกต้า ประเทศโคลอมเบีย เมืองเล็ก ประเทศเล็กๆ ไม่แตกต่างจากคุณ เพียงแต่ฉันใช้เวลามาถึงที่นี่สั้นกว่าคุณ

มหาวิทยาลัยของเขาอยู่ใจกลางประเทศ หนาวเย็นในฤดูหนาว อบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ ระอุเร่าในฤดูร้อน และเงียบเหงาในฤดูใบไม้ร่วง

หลายปีที่เขาอยู่ที่นั่น เขาประจักษ์ในการแปรเปลี่ยนแห่งฤดูกาลที่นั่น

เมืองไอโอวา ที่มีข้าวโพด เหล้ากลั่น สเต๊กชั้นดี และอีกหลายสิ่งที่เขาไม่อาจลืม

รวมถึงวาเนสซ่าด้วย

 

ในเมืองที่แปลกถิ่นเช่นนั้น เขาใช้ชีวิตเป็นระเบียบ ข้องเกี่ยวกับผู้คนเท่าที่จำเป็น

เขียนจดหมายเป็นฉบับถึงพ่อและแม่

โทรศัพท์หาพ่อและแม่

ส่งข้อความทางจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ถึงพ่อและแม่

ส่งของขวัญให้น้องชายคนเดียวของเขาเมื่อถึงวันเกิด

ส่งการ์ดอวยพรในเทศกาลสำคัญให้ลุงและป้าที่เป็นดังพ่อแม่บุญธรรม

เขาทำกิจธุระทุกอย่างในฐานะลูก ลูกบุญธรรมและพี่ชายอย่างครบถ้วน เขาเข้าเรียนแทบทุกครั้ง จะขาดเรียนต่อเมื่อป่วยหนัก (ซึ่งเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว)

เขาจบการศึกษาตามกำหนด และสมัครเข้าเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้นในมหาวิทยาลัยเดิม

เขาไม่ต้องการจะเปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนเมือง สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปหลังจากเขาจบการศึกษาชั้นแรกที่นั่นคือการกลับบ้านของวาเนสซ่า

“ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว” เธอบอกกับเขาเพียงสั้นๆ ในงานรับปริญญา

พวกเขาเปลี่ยนเครื่องแบบหลังเสร็จพิธี ตรงไปยังร้านอาหารประจำใกล้มหาวิทยาลัย

ไก่อบซอสส้มสำหรับเธอและเทนเดอร์ลอยด์ราดเกรวี่สำหรับเขา อาหารประจำของเธอและเขา

ในขณะที่เธอดื่มไวน์แดง เขาสั่งไฮบอลล์ ทั้งคู่นั่งดื่มกันแก้วแล้วแก้วเล่า มีบทสนทนาที่ไม่รู้จบในคืนนั้น

คืนสุดท้ายแห่งมิตรภาพและการจากลา

 

พวกเขาคุยกันถึงเวลาสี่ปีที่นั่น ปีแรกปีแห่งความสับสนและวันเวลาเหลือเฟือที่พวกเขาใช้ร่วมกันในห้องสมุด

ปีแรกที่จัดปาร์ตี้กันไม่รู้เบื่อ บางครั้งที่ห้องพักของเขา บางครั้งที่ห้องพักของเธอ

ปีแรกที่มิตรสหายมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งจากดินแดนแปลกหูที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อ เคปทาวน์ อิสตันบูล อารันจูเซว์ อิทาคา

เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่ามีเมืองมากมายเหลือเกินในโลกนี้ ทั้งเมืองที่ควรไปเยือน ทั้งเมืองที่ไม่ควรไปเยือน ทั้งเมืองที่เขาปรารถนาจะไปเยือนและเมืองที่เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตที่นั่น

“โบโกต้า” เขาบอกเธอเช่นนั้นในงานปาร์ตี้ครั้งหนึ่งถึงเมืองที่เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตที่นั่น เป็นการบอกรักใครสักคนที่ทึ่มทื่อและเฉิ่มเชยเป็นที่สุด เป็นการบอกรักใครสักคนที่ไร้รสนิยมและแห้งแล้งเป็นที่สุด

“ผมอยากใช้ชีวิตที่เมืองแห่งนั้นเพราะคุณอยู่ที่นั่น” นั่นคือสิ่งที่ถึงเขาไม่บอกมันออกมาดังๆ แต่ใครก็อาจเข้าใจได้นับแต่แรก

วาเนสซ่ายิ้มให้เขา “คุณเป็นคนดี แต่ฉันมีคนรักแล้ว เสียใจจริงๆ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ ใช่ไหม?”

เขารับคำ มีหนทางอื่นอีกหรือ นี่คือมิตรภาพ นี่คือสิ่งที่สวยงาม อย่างน้อยเขาก็ยังอยู่ในชีวิตของเธอ

และอย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ในชีวิตเขา

ทั้งคู่ยังคงไปในห้องสมุดด้วยกัน มีปาร์ตี้ต่อไป บางครั้งที่ห้องพักของเธอ บางครั้งที่ห้องพักของเขา

ความห่างเหินอาจมี เขาได้พบกับคนรักของเธอ ชายหนุ่มจากยุโรป เมืองเล็กๆ ในเยอรมนี บาเซิล เขาค้นหาที่ตั้งของมันในคืนแรกที่ทราบข่าว

เมืองเล็กๆ ระหว่างประเทศสวิตเซอร์แลนด์และเยอรมนี เมืองเล็กๆ ที่น่าจะมีขนาดเท่าเมืองเล็กๆ ทางตอนเหนือของประเทศที่เขาเคยอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าคนรักของเธอจะตามเธอไปที่โบโกต้าหรือไม่

สิ่งเดียวที่เขาแน่ใจคือคนรักของเธอไม่ใช้บทสนทนาแบบเดียวกับเขาแน่ในตอนบอกรักเธอ

พวกเขาหัวเราะกันเมื่อรำลึกถึงเรื่องราวนี้

เขาถามเธอว่าคนรักของเธอจะตามเธอไปที่โบโกต้าด้วยไหม

“ไม่” นั่นคือคำตอบ และเขาได้ล่วงรู้ว่าทั้งคู่ได้แยกขาดจากกันแล้ว

คนรักของเธอกลับไปตั้งแต่สำเร็จการศึกษา เขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ทั้งคู่ยังติดต่อกันในช่วงแรก

แต่ระยะทางก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและเขาจบลง เรื่องราวเก่าแก่ เมืองที่แตกต่างกันสองเมือง

คนรักที่ดำรงอยู่ในเมืองที่แตกต่างกันสองเมือง ความต่างของเมืองทำให้ความรักไม่อาจลงเอยกันได้

 

ในชั้นปีที่สอง ครั้งแรกที่พวกเขาแยกจากกัน เธอลงเรียนในภาควิชาหนึ่ง เขาลงเรียนในอีกภาควิชา

เธอสนใจผู้คนและเลือกเรียนด้านเครื่องมือด้านการแพทย์

ในขณะที่เขาพอใจกับการนั่งอยู่เพียงเงียบๆ กับข้อมูลจำนวนมาก

เช้าจรดเย็นเขานั่งทำงานกับเครื่องจักรที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ เย็นจรดค่ำ เขาวุ่นวายกับข้อมูลจำนวนมากที่ป้อนเข้าหามันและรอผลลัพธ์ที่ตอบกลับมา ทั้งคู่เจอกันน้อยเต็มที ไม่มีชีวิตร่วมกันที่ห้องสมุด ไม่มีปาร์ตี้ที่ห้องของเธอและห้องของเขาอีกต่อไป ในที่สุดทั้งคู่ตัดสินใจเลือกร้านอาหารหนึ่งแห่งและทำการนัดหมายการทานอาหารร่วมกันเดือนละครั้ง ร้านอาหารที่พวกเขาเลือกคือร้านอาหารที่พวกเขานั่งอยู่ในคืนสุดท้ายแห่งการอำลานี้

ในปีถัดมา เธอและเขาพบเจอกันน้อยลงและน้อยลง

กระนั้นกิจกรรมการทานอาหารร่วมกันที่ร้านแห่งนี้ยังคงดำเนินไป เขายังรักเธอไหม นี่เป็นคำถามที่เขาถามตนเองอยู่เสมอโดยเฉพาะในคืนที่เงียบเหงา และทุกครั้งคำตอบที่ได้คือเขายังรักเธอ

กระนั้นความรักแบบอ่อนหวาน เปี่ยมด้วยจินตนาการ ได้จบสิ้นลงไปทีละน้อย ทีละน้อย

เขามีเป้าหมายในอนาคตต้องทำ หากเรียนจบ

เขาพร้อมจะเรียนต่อในทันที นั่นคือความตั้งใจของเขา

แต่สำหรับเธอ เขาไม่แน่ใจ เธอตอบเขาว่าเธอมาที่นี่ในแบบเดียวกับเขา ได้รับทุนการศึกษา แต่สำหรับเธอแล้ว มีหลายสิ่งที่เธออาจต้องกลับไปเมื่อถึงเวลา “ประเทศของฉันมีหลายสิ่งที่ต้องการฉัน ครอบครัวของฉันมีหลายสิ่งที่ต้องการฉัน ดังนั้น ฉันจึงไม่อาจมีคำตอบที่แน่นอนได้”

เขายิ้มรับคำตอบที่ว่านี้ทุกครั้ง เขาสูญเสียเธอไปให้กับบุคคลอื่นมาครั้งหนึ่งแล้ว หากจะสูญเสียเธอไปให้กับประเทศของเธอมันก็สมควร

ความเจ็บปวดจากการพลัดพรากอาจมีในช่วงต้น แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป เขาเชื่อว่าทุกความรู้สึกจะได้รับการเยียวยา กระนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมหาศาลเมื่อพบว่าเขายากจะได้พบกับเธออีก

โดยเฉพาะเมื่อความจริงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขาในคืนนี้

 

พวกเขากอดอำลากัน เขาให้คำมั่นว่าจะไปเยี่ยมเธอที่โบโกต้า

“วาเนสซ่า คุณคือเพื่อนคนแรกของผมที่นี่ คุณคือรักแรกของผมที่นี่”

นั่นคือถ้อยคำที่เขาเอ่ย เธอยิ้มให้เขา

“เป็นคำบอกลาที่งดงาม ฉันจะจำมันไว้เสมอ”

ทั้งคู่เดินแยกออกจากกัน หากไปตามเส้นทางของตน

เขาหมกมุ่นกับการเรียน ไม่เคยไปเยี่ยมเธอ เป็นสัญญาที่เขารู้สึกเจ็บแปลบ

เขาหยิบแก้วไฮบอลล์ขึ้นดื่ม รสชาติของมันไม่ต่างจากที่เขาเคยดื่มในอดีต ในเมืองเล็กๆ ที่เขากำลังจมกับความผิดหวังนี้

เขานึกถึงรักแรก ในเมืองเล็กๆ ที่เขากำลังจมกับความผิดหวังนี้

เขานึกถึงคำสัญญาที่ไม่เคยเป็นจริง บางทีเขาควรไปที่นั่น เขาควรเลิกหลีกหนี บางทีรักแรกของเขาอาจทำให้เขาได้เรียนรู้วิธีจัดการกับความเจ็บปวดได้บ้าง

เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ ตรงไปที่บาร์ สั่งไฮบอลล์อีกแก้ว เขาตัดสินใจแล้วที่จะเมามายในคืนนี้ ในเมืองเล็กอันหนาวเหน็บ ปราศจากผู้คนรู้จัก ไม่มีอะไรเสียหายที่จะกลายเป็นคนเมาที่ไม่มีใครแยแส

ขณะที่เดินกลับจากบาร์มาที่โต๊ะ เขาชนเข้ากับชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นขอโทษเขาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งสุดขอบร้าน

ชายคนรักของเธอ

เขาชนเข้ากับชายคนรักของเธอที่มาที่นี่เพียงลำพัง ทั้งคู่เผชิญหน้ากันอีกครั้ง แต่เหมือนเหตุการณ์ในยามบ่าย มีแต่เขาที่ล่วงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งนั้นรู้จักเขาในฐานะมนุษย์แปลกหน้าคนหนึ่ง

มนุษย์แปลกหน้าที่ไร้ค่า

มนุษย์แปลกหน้าที่ไม่มีค่าแก่การจดจำ

มนุษย์แปลกหน้าที่จะถูกลืมหายไปในเวลาอันรวดเร็ว