ในงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติที่ผ่านมา

มีน้องคนหนึ่งมาหาผมตอนที่ลงอาคมอยู่ที่บู๊ธสำนักพิมพ์มติชน

เธอยื่นหนังสือพร้อมกับแนะนำตัว

“หนูเบลล์ค่ะ พี่จำหนูได้ไหม”

ผมเหลือบมองหนังสือ แล้วเงยหน้ามองสาวน้อยตัวเล็กๆ ที่สดใส

“เย้ย…จำได้สิ” ผมตอบ “ดีใจด้วยหนังสือเสร็จแล้ว”

ครับ เธอมาขอบคุณผมที่ช่วยแนะนำเรื่องการเขียนหนังสือให้กับเธอจนกลายมาเป็นหนังสือเล่มนี้

“I CANCEL MY CANCER”

ยังจำได้ว่าตอนที่ “ซี” ABC TALENT1 ขอนัดผมให้ไปคุยกับ “เบลล์” เพื่อนของเธอที่อยากเขียนหนังสือ

ผมก็ไปแบบงงๆ

แต่พอฟังเรื่องที่เธออยากเขียนแล้ว อึ้งไปเลยครับ

เรื่องของ “เบลล์” น่าสนใจมาก

แต่ที่น่าสนใจมากกว่า คือ วิธีคิดของเธอ

“เบลล์” ป่วยเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองตอนอายุ 26 ปี

ก่อนที่มะเร็งลามเข้าหัวใจ ซึ่งเป็นเคสที่มีโอกาสเพียงแค่ 1% ในโลก

หมอบอกว่าเธออาจมีเวลาเหลืออยู่ในโลกนี้อีกแค่ 6 เดือน

แต่เธอก็สู้

ผ่านมา 2 ปีครึ่ง

“เบลล์” ชนะ

โรคมะเร็งของเธอสงบลง

เชื่อไหมครับว่าช่วงเวลา 2 ปีครึ่ง ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เข้าออกโรงพยาบาล 7 แห่ง

รักษากับหมอ 20 คน

ทำคีโม 26 ครั้ง ฉายแสง 18 ครั้ง

ผ่าตัดใหญ่ 2 ครั้ง เข้าห้องไอซียู 2 ครั้ง

เรื่องของเธอหนักหนาสาหัสมาก

แต่วิธีการเล่าเรื่องของ “เบลล์”

สนุกมาก

และตลกมาก

รู้ไหมครับว่าตอนที่หมอบอกว่าเธออาจอยู่บนโลกใบนี้ได้อีก 6 เดือน

“เบลล์” บอกกับหมอว่าอย่างไร

“ขอกลับไปสอบไฟนอลที่อังกฤษก่อนได้ไหมคะ แค่ไปนั่งสอบ 4 ชั่วโมงก็เรียนจบแล้ว”

เพราะเธอเสียดายเวลาที่อุตส่าห์อ่านหนังสือมา

ระหว่างรักษาก็มองหาคุณหมอที่หล่อๆ

“แอ๊ว” เล่นเป็นงานอดิเรก

ไปโรงพยาบาลศิริราชทุกครั้งก็มีแผนเที่ยวและกินรอบโรงพยาบาล

อะไรประมาณนั้น

ผมหัวเราะ หัวเราะ และหัวเราะ

จนเหนื่อย

 

หนังสือเล่มนี้ “เบลล์” เขียนด้วยภาษาพูด เหมือนที่เคยเล่าให้ผมฟัง

ตัวอักษรในเล่มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและมุมมองกวนๆ

แต่ถ้ามองทะลุความสนุกจากมุมมองของ “เบลล์”

เราจะมองเห็นถึงจิตใจนักสู้ของเธอ

และไม่แปลกใจว่าทำไม “มะเร็ง” จึงพ่ายแพ้ต่อเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้

ช่วงที่ผมอ่านหนังสือของ “เบลล์”

ผมก็ยังติดตามอ่านเรื่องราวในเฟซบุ๊กอยู่เป็นประจำ

ผมเป็นเพื่อนทางเฟซกับพี่ชาติ ภิรมย์กุล มานาน

“พี่ชาติ” เป็นนักเขียนอารมณ์ดีที่ผมชื่นชอบมากคนหนึ่ง

เป็นเหมือนนักมายากลแห่งสวนอักษร

สามารถเขียนเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องได้

แต่ละมุขในหนังสือเป็น “มุขเทวดา”

หยิบ “มุข” จากอากาศได้

ไม่ต้องอาศัยเรื่องตลกที่เกิดขึ้นจริง แต่พี่ท่านสามารถ “ชงเอง-กินเอง” ได้เลย

ในหนังสือสนุกแบบไหน

ในเฟซบุ๊กของ “พี่ชาติ” ก็สนุกแบบเดียวกัน

จนวันหนึ่ง อ่านแล้วสะดุ้ง

เหมือนนั่งรถเร็วๆ แล้วเบรกกะทันหัน

เริ่มจากการเล่าเรื่องปั่นจักรยานไปสนามหลวง

กลับมาขาเป็นตะคริว

จากนั้นก็เข้าโรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง

หัวไหล่อักเสบ ทำกายภาพบำบัด

ไข้สูงนึกว่าเป็นไข้เลือดออก

เจาะเลือดไป

อ้าว “เม็ดเลือดขาวผิดปกติ”

ต้องไปหาหมอที่เชี่ยวชาญเรื่อง “เลือด” ที่โรงพยาบาลรามาฯ

“หมอบอกว่าเม็ดเลือดขาวที่ผมเป็นมันเป็นสายพันธุ์ใหม่ คงคล้ายๆ เชื้อในหนัง ผีชีวะ 6”

เขายังยิง “มุข”

“ผมรู้ว่าเป็นอะไรตั้งแต่วันที่สองแต่ยังไม่ได้บอกภรรยาและลูก จนกระทั่งวันนี้ เขารู้ข่าวความเศร้า เสียใจ และน้ำตาก็เกิดขึ้น”

ครับ “พี่ชาติ” เป็น “มะเร็งเม็ดเลือดขาว”

“ความรัก ความผูกพันมันเหมือนบูมเมอแรง ขว้างไปทางไหน มันกลับมาหาเราเหมือนเดิม”

ตั้งแต่อ่านข้อเขียนของ “พี่ชาติ” มา

นี่เป็นประโยคเดียวที่ผมเห็น “ความเศร้า” ในตัวอักษรของเขา

จากนั้น “พี่ชาติ” ก็กลับมาเป็น “ชาติ ภิรมย์กุล” คนเดิม

มองโลกในมุมที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

 

เริ่มจากการวิเคราะห์ที่มาของโรคนี้

เขาเชื่อว่าที่เขาเป็น “มะเร็งเม็ดเลือดขาว”

“น่าจะมาจากการตกใจแบบฉับพลันที่ “ทรัมป์” ชนะเลือกตั้งประธานาธิบดีที่สหรัฐอเมริกา”

…ช่างคิดได้

หรือเมื่อฟังลูกโทรศัพท์คุยกับเพื่อน จะขายตั๋วเครื่องบินไปไต้หวันช่วงเดือนมกราคมแบบขาดทุน

เพราะจะเฝ้าไข้พ่อ

แม้จะซาบซึ้งใจในความรักของลูก

แต่ “พี่ชาติ” ก็ยังเล่นมุขกับลูก

“ปีใหม่ไม่ไปเที่ยวต่างประเทศแระ ขอมาเที่ยวโรงพยาบาลดูแลพ่อแทน”

ผมเองก็อยากให้ลูกไปเที่ยวนะ

ยังไงๆ เราก็อยู่กับหมอ มีหมอดูแล เลยบอกกับลูก

“ไปเที่ยวเถอะแค่นี้เอง ไต้หวันอยู่ไม่ไกล ลูกไปเที่ยวเช้า-เย็นกลับมาโรงพยาบาลยังทัน”

ลูก!!!!

นี่คือ “ชาติ ภิรมย์กุล”

 

เรื่องการทำ “คีโม” เขาก็เล่าอย่างสนุก

“หมอเขามีแผนในการรักษาผมแล้ว จะให้น้องโมทั้งหมด 7 เข็ม

เป็นคีโม 7 เข็ม 7 สี เหมือนที่เราเคยสวัสดี สีตามวัน

หนึ่งเข็มพักหนึ่งอาทิตย์ นับเป็นรอบๆ รอบละ 3-4 นาที

พอหมดรอบจะมีเสียงนกหวีดดังขึ้น

สักพักจะมีคนวิ่งขึ้นมาบนเวที พร้อมพวงมาลัย สำหรับสาวรำวง

555

ถ้าให้คีโมครบ และปลูกถ่ายไขกระดูกได้ผล

ผิวพรรณผมจะดีขึ้น เนื้อนุ่ม

และหน้าท้องผมจะมีซิกซ์แพ็กเหมือนบัวขาว”

“มะเร็งเม็ดเลือดขาว” สำหรับคนอื่นอาจจะน่ากลัว

แต่สำหรับ “ชาติ ภิรมย์กุล”

มันคือประสบการณ์หนึ่งในชีวิต

เขายังมองโลกด้วยสายตาดวงเดิม

ครับ โลกจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับมุมมองของเรา

“เบลล์” เอาชนะ “มะเร็ง” ได้จากหัวใจที่สู้ของเธอ

และการมองโลกด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

เมื่อ “เบลล์” ยังชนะได้

“พี่ชาติ” ก็ต้องไม่แพ้

ผมเชื่อเช่นนั้น