ขอแสดงความนับถือ

 

สารภาพ ที่ผ่านมา ไม่ชอบ “ซอมบี้”

เจอหนังประเภทนี้ มักจะบอกผ่าน

แม้หนังซีรี่ส์ซอมบี้ The Walking Dead จะถูกฉายติดต่อกันหลายซีซั่นและเป็นที่นิยมอย่างสูง

แต่ก็ไม่เคยนึกดู

ทั้งที่ในฐานะคนทำสื่อ ควรจะต้องหูตากว้าง

ไม่ชอบ แต่ก็ “ควร” เป็นหน้าที่ต้องดู เพื่อตามกระแสนิยมให้ทัน

แต่ก็อย่างที่สารภาพ ผ่านได้เป็นผ่าน

 

อย่างไรก็ตาม เมื่ออ่านคอลัมน์การ์ตูนที่รัก ของนายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ ใน “มติชนสุดสัปดาห์” ฉบับนี้

ที่พูดถึงหนังการ์ตูนเกาหลี

“Seoul Station ชีวิตไร้ชีวิต”

ทำให้ชักอยากจะดูซอมบี้ขึ้นมาเสียแล้ว

อยากดูหลังนายแพทย์ประเสริฐช่วยชี้ชวนให้ดู “ซอมบี้” ในอีกแง่มุมหนึ่ง

 

“…ซอมบี้ คือชีวิตไร้ชีวิต (lifeless life)

เป็นชีวิตที่โดดเดี่ยว ว่างเปล่า เบื่อหน่าย และไร้จุดหมาย

ซอมบี้ในหนังทุกเรื่องทำเป็นแค่เดินไปเดินมา

แม้จะอยู่เป็นฝูงก็มิได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกัน ได้แต่เดินสวนกันไปสวนกันมา

ไม่มีอะไรจะทำ ไม่มีที่จะไป จนกว่าจะพบเหยื่อก็จะกรูกันเข้าไปกิน

ชีวิตมีเท่านี้เอง

ซึ่งก็คือชีวิตของคนทั่วไปจำนวนมากในปัจจุบัน

โดดเดี่ยว เบื่อหน่าย ว่างเปล่า และไร้จุดหมาย

แม้ว่าจะแต่งงาน มีลูก ทำงาน มีเงินเดือน

แต่หลายคนก็ยังคงโดดเดี่ยว เบื่อหน่าย ว่างเปล่า

และไร้จุดหมายอยู่ดี

แต่ส่วนมากไม่ยอมตายง่ายๆ

มีชีวิตไร้ชีวิตเพื่อกัดกร่อนคนอื่นๆ

และแพร่ระบาดความโดดเดี่ยวอันน่าขนพองสยองเกล้านี้ออกไป”

 

“ซอมบี้” ที่น่าขยะแขยง

น่าสนใจขึ้นมาทันทีว่าไหม

ยิ่งหมอประเสริฐจี้เข้าไปที่อีกจุดหนึ่ง

“เราดูหนังซอมบี้สนุกเพราะเรากำลังดูตัวเองเอาตัวรอด

ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเราก็วิ่งหนีจากเสรีภาพด้วย

อีริก ฟรอมม์ (Erich Fromm, 1900-1980) เรียกว่า Escape from Freedom

เพื่อกลับไปใช้ชีวิตซ้ำซากจำเจต่อไป

หรือว่าที่จริงเราก็มิได้อยากจะรอดจากฝูงซอมบี้เท่าไรนัก…”

อ่านมุมมองของหมอประเสริฐ

เราอาจจะสะดุ้งเฮือก

ที่ว่าบางทีเราก็ไม่ได้ต่างจากซอมบี้สักเท่าไหร่

รึว่าไป เราก็คือ ผู้ได้รับเชื้อ กลายเป็นซอมบี้ตัวหนึ่งเข้าไปแล้ว

 

อนึ่ง ปรากฏการณ์ข้างต้น อาจไม่ต่างกับเหตุการณ์ที่จะกล่าวถึงนี้

เมื่อมีคนจำนวนไม่น้อย ออกมาเดินตะโกน “อยากเลือกตั้ง”

อันเป็นสิทธิพื้นฐานของตัวเอง

แต่ก็มีกลุ่มชนชั้นปกครอง ซึ่งมีอำนาจขึ้นมาจากวิธีพิเศษ ออกมากล่าวหาว่า

เป็นพวก “ประชาธิปไตยบกพร่อง”

ชอบล้ำเส้น ก่อความวุ่นวาย มีเบื้องหลัง

ในสายตาของชนชั้นปกครองโดยวิธีพิเศษเหล่านั้น คงจะยินดีหากแปรเปลี่ยนพวก “ประชาธิปไตยบกพร่อง” เหล่านั้น

ให้กลายเป็นซอมบี้

ที่อยู่กันเป็นฝูง แต่มิได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกัน ได้แต่เดินสวนกันไปสวนกันมา

…ไม่มีอะไรจะทำ ไม่มีที่จะไป

เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ชีวิตที่น่ารัก ของผู้ปกครองที่เทิดทูนเป้าหมาย

“อยู่นาน-นาน”