“เราไม่มีเวลามากนักที่จะรักใครต่อใครได้ไม่รู้จักพอ แต่เราก็มีเวลาเพียงพอที่จะรักใครคนหนึ่งได้มากแสนมาก”*

เหมือนอยู่ๆ เธอก็ปรากฏตัว

หล่นลงมาอยู่ตรงหน้า ในวันบ้าบอวันหนึ่ง

วันที่ต้องการการสัมผัส ความลึกล้ำบางอย่างที่มากกว่าการเรียกชื่อ

สิ่งที่จะยืนยันได้ว่าเนื้อตัวเราเป็นความจริง มีอยู่จริง

มีตัวตนจับต้องได้สำหรับใครสักคน

นั่นคือความต้องการของฉัน

และฉันไม่กล้าพอจะถามจากเธอ

เธออาจจะแค่สมเพชสงสารผู้หญิงบ้าๆ คนหนึ่ง หรือไม่ก็เพียงแค่การสงเคราะห์ร่างกายอันไร้ซึ่งแก่นสารเป็นการช่วยเหลือเหมือนทำทาน

ไม่เกี่ยวกับความลึกล้ำใดๆ

ฉันเข้าใจว่ามันไร้เยื่อใยและปราศจากความรู้สึก

เราร่วมรักกันอย่างง่ายๆ เช่นนั้นเอง

 

“นิวตริโนเป็นอนุภาคที่มีมวลน้อยที่สุดในอนุภาคทั้งหลาย การหมุนตัวเพียงครึ่งทำให้มันมีค่าประจุไฟฟ้าเป็นกลาง ผนวกรวมสองอย่างนี้ ทำให้นิวตริโนมีอำนาจทะลุทะลวงสูงจนสามารถผ่านไปได้แม้ในสนามแม่เหล็กไฟฟ้า การดักจับนิวตริโนจึงต้องลงลึกไปในแผ่นดินเพื่อป้องกันการรบกวนจากรังสีคอสมิก–ผมรู้สึกว่า นิวตริโนเป็นอนุภาคที่บริสุทธิ์อย่างยิ่ง บริสุทธิ์เปี่ยมการทะลุทะลวง แต่มีมวลบางเบาจนไม่อาจรู้สึกได้–คุณสมบัติทั้งหมดนี้ทำให้ผมนึกถึงความรัก”

อนุภาคเล็กจ้อยนี้จะมีสุ้มเสียงเฉพาะยามขยับตัวหรือไม่

มันจะเสียดสีกับอากาศสร้างความเคลื่อนไหวแว่วผ่านให้เราได้ยินเมื่อเงี่ยหูฟัง สร้างบทเพลงเฉพาะตัวแก่อนุภาคไร้ความหมายที่ประกอบตัวขึ้นเป็นคนอ้างว้างทุกคน

“เพลงรักนิวตริโน” เล่าถึงเรื่องราวของ “สมิทธิ” สถาปนิกหนุ่มไทย ที่ในวันหนึ่งเมื่อภรรยาสาวชาวฮ่องกงเกิดเสียชีวิตลงอย่างปริศนาภายหลังได้อยู่ด้วยกันเพียงไม่นาน และกลับพบเธออีกครั้งในบทบาทนางเอกภาพยนตร์จีนยุคโบราณในไม่กี่เดือนถัดมา จากโปรแกรมปริศนาที่พลันฉายแทรกขึ้นมาในโทรทัศน์

เขาจึงตัดสินใจออกเสาะหาเบาะแสที่จะนำมาซึ่งคำอธิบายต่อการจากไปของเธอ

โดยไม่รู้เลยว่าอนาคตที่รอเขาอยู่ตรงหน้าจะเต็มไปด้วยเรื่องราวเหนือจินตนาการเกี่ยวพันกับอดีตที่เชื่อมโยงทั้งเขาและภรรยาเอาไว้กับโชคชะตาอันแสนเจ็บปวด

 

ฉันจะไปเพิ่มรอยสักที่หมายถึงความอดทน

จะประทับมันไว้ตรงซี่โครงข้างซ้าย ข้างที่ห่อหุ้มหัวใจฉันไว้

และเธอจะเป็นคนเดียวที่ได้เห็น

แต่เธอจะไม่มีวันรู้ว่ามันคืออะไร

เหมือนที่ฉันไม่มีวันรู้ว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เราอดทนรอกันมาจนได้เจอกันในวันนี้

หรือเราอดทนที่จะเมินเฉยถึงเส้นทางหายนะที่กำลังก่อตัวอยู่เบื้องหน้า

อดทน

อดทน

นี่ควรเป็นคุณสมบัติอันไม่อาจทำลายได้ของมนุษย์ทุกคน

 

จุดเริ่มต้นระหว่างเราจะถูกลบเลือนสูญหาย

และฉันจะเขียนมันขึ้นมาใหม่

สร้างเรื่องบนความน่าจะเป็นที่ทอดขยายแตกออกไปเป็นล้านๆ หนทาง

ไม่ใช่เป็นเพียงฝันลอยๆ ของคนเหงา

ที่ไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองหล่นหายไปตรงไหน หรือเคยได้อยู่ในความทรงจำของใครบ้างหรือเปล่า

ฉันจะเขียนถึงเธอ

 

“เพลงรักนิวตริโน” เขียนโดย อนุสรณ์ ติปยานนท์ ฉบับพิมพ์ครั้งแรกโดย สำนักพิมพ์แซลมอน ตุลาคม, 2559

* ข้อความจากในหนังสือ