ใส่บ่าแบกหาม / พรพิมล ลิ่มเจริญ

Crazy Rich Asians

เธอจ๊ะ
Crazy Rich Asians สนุกมากเลยนะ ตอนอ่านเป็นหนังสือก็สนุก ดังนั้น ฉันขอแนะนำว่า ควรดูทั้งหนังและอ่านทั้งหนังสือนิยาย
มันเป็นหนังสร้างความบันเทิงเริงใจสำหรับฉัน ดีใจกับชนเผ่าเอเชีย ที่ธุรกิจหนังระดับฮอลลีวู้ด สร้างหนังเรื่องนี้
หนังรักโรแมนติก หนังที่มีชาวเอเชียเป็นนักแสดง แสดงกันหมดทั้งเรื่องเลยก็ว่าได้ ทั้งบทนำและบทสมทบ ตลอดจนบทตัวประกอบ
ฉันว่าหนัง Crazy Rich Asians มันทำออกมาสนุกมาก การหาประเด็นวิจารณ์เลยยากสักหน่อย สังเกตพบว่าเขาก็จะวิจารณ์บริบทรอบๆ หนัง
เขาติติงนักแสดงเป็นอย่างแรก ติว่าคนแสดงเป็น Asian American ต่างหาก ไม่ได้เป็นชาวเอเชียจริงๆ สักหน่อย
อย่างน้องนางเอก Constance Wu แกก็เป็นคนเชื้อสายไต้หวัน พ่อ-แม่อพยพย้ายถิ่นจากไต้หวันไปอยู่เวอร์จิเนีย
ส่วนพี่พระเอก Henry Golding เกิดที่มาเลเซียก็จริง แต่พ่อเป็นคนอังกฤษ และพาแม่และพี่เฮนรี่ย้ายกลับอังกฤษ ตอนพี่เฮนรี่อายุ 8 ขวบ จนอายุ 24 ปี พี่เฮนรี่ถึงได้กลับมามาเลเซียทำมาหากิน มาโด่งดังกับการเป็นพิธีกรรายการท่องเที่ยว
และ Michelle Yeoh ก็เป็นชาวมาเลเซีย แต่พอดีครอบครัวย้ายไปอยู่อังกฤษอีกเหมือนกัน คือหนังเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนสิงคโปร์ ก็อยากจะให้เอาดาราสิงคโปร์มาแสดงทั้งหมดเลย ว่างั้น!
เขาก็เลือกนักแสดงที่เป็นชาวเอเชียแล้วนะจะว่าไป มันก็ได้มาตรฐานแล้ว ฉันว่า
เพราะเราเจอแย่กว่านั้นกันมาแล้ว จำไม่ได้ฤๅ ที่น้อง Emma Stone แสดงเป็น Allison Ng คนลูกครึ่งเอเชีย หนำซ้ำเชื้อสายฮาวายเข้าไปอีก ในเรื่อง Aloha เอ็มม่า สโตน แสดงเป็นคนแซ่อึ้ง
อึ้งเลย!

บางคนว่า บ้านของพระเอกจริงๆ อยู่มาเลเซีย!
คือแล้วไง เราทำไม่ได้เหรอ เขามีแผนกโลเกชั่นไง เอาโลเกชั่นหลายๆ แห่งมาใช้เป็นบ้านพระเอก ทำไมจะไม่ได้ หนังฮอลลีวู้ดก็ทำแบบนี้กันมานมนานแล้ว ฉากที่ว่าเป็นนิวยอร์ก เขาถ่ายทำกันที่โรงถ่ายในลอสแองเจลิสเป็นร้อยๆ เรื่องแล้วนั่นไง
ข้างฝ่ายที่อ้างว่ารู้จักสิงคโปร์ดี ก็จะว่าสิงคโปร์มีชาติพันธุ์หลากหลาย แต่ในหนังมีแต่ชาวจีน!
คอลัมน์หนึ่งในหนังสือพิมพ์ The Guardian เขาอุตส่าห์นับ พบชนชาติอื่นน้อยนิด ได้แก่ มีชาวแขกซิกข์ 1 คน ในฉากกินอาหารที่ Hawker Center และที่เหลือก็แสดงเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย แล้วก็ยังมีว่า สิงคโปร์มีคนจน หนังไม่เห็นนำเสนอ!
ก็แหม ดูชื่อหนังนะ Crazy Rich Asians ถ้ามีคนจน theme หนังจะไม่แข็งแรงนะ เธอว่าไหม?
ว่าแต่ Hawker Center นี่ภาษาไทยเรียกอะไร ศูนย์อาหาร ความหมายก็ไม่ครบสมบูรณ์ แต่เรียกไปก่อนแล้วกัน แต่มันมีความพิเศษคือ เป็นที่รวมเอา street food มารวมกัน มันดีงามขนาดขอยูเนสโกเป็น “Intangible Cultural Heritage” หรือ “มรดกวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้”

ที่ฉันขำสุดคือ มีข่าวหนึ่งหนังสือพิมพ์ Hollywood Reporter เขาตั้งประเด็นว่าเหล่านักแสดง Crazy Rich Asians ไปงานหนังรอบปฐมทัศน์ แต่ไม่ใส่ชุดที่ออกแบบตัดเย็บโดยดีไซเนอร์ชาวเอเชีย
น้องนางเอกใส่ชุดราตรีของ Ralph & Russo
พี่พระเอกใส่สูทของ Tom Ford คืออะไรกันนี่!
แต่ก็เอาเถิด นอกจากตัวหนังจะสนุกแล้ว การวิพากษ์วิจารณ์มันสร้างเสริมสร้างอรรถรสเข้าไปอีก
ฉันสนุกกับปรากฏการณ์หนังเรื่องนี้เอามากๆ

หนังก็เริ่มต้นที่มหานครนิวยอร์ก นิกกับเรเชลมีเชื้อสายจีนทั้งคู่ สองคนเป็นแฟนกันนับเวลาสิริรวมได้ 1 ปีพอดี นิกก็เลยชวนแฟนสาวไปเที่ยว
What about us taking an adventure East?
ลองไปผจญภัยแถบตะวันออกดูกันไหม?
เรเชลก็อยู่แมนฮัตตัน ถ้าเดินทางไปทิศตะวันออก ก็จะได้แถวๆ ควีนส์
แต่หาใช่ไม่
Singapore, Colin’s wedding.
Don’t you want to meet my family?
สิงคโปร์ คอลินจะแต่งงาน
แล้วไม่อยากเจอครอบครัวผมหรือไง?
เรเชลไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวนิกเลยจริงๆ แหละ และเคยปรารภเรื่องนี้กับแม่
Every time I bring them up,
Nick changes the subject.
พอพูดเรื่องนี้ทีไร
นิกก็เปลี่ยนเรื่องทุกที
change the subject ปกติก็หมายถึง เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น เรื่องนี้พูดพอแล้ว หมดเนื้อหาจะพูดแล้ว หรือเบื่อแล้วก็ได้ แต่ในที่นี้เป็นการเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นๆ แบบเป็นการตัดบทอยู่ในที
แม่ก็พยายามเข้าใจ
Maybe his parents are poor
and he has to send them money.
พ่อแม่อาจจะจน
แล้วต้องส่งเงินไปให้
ชอบแม่ที่แม่ทำเกี๊ยวใส่กล่องทัพเพอร์แวร์ให้เรเชลเอาไปกินบนเครื่องบิน น่าเอ็นดู!

แต่ที่ไหนได้ เรเชลเริ่มรู้สึกตงิดๆ ตั้งแต่มีคนมาเอากระเป๋าไปให้ แต่ไม่ทันได้ยินที่พนักงานสายการบินพูดกับนิก
They’ll take your bags
and you can check into first class.
คนจะมาขนกระเป๋าไป
คุณเช็กอินเฟิร์สต์คลาสได้เลย
ขึ้นเครื่องบินไปถึงได้รู้ ได้นั่งแบบมีคอกกั้น ถึงตอนนอนก็นอนเหยียดยาวได้เลย เฟิร์สต์คลาสยังมีบาร์เครื่องดื่มให้ดื่มกินไม่อั้น ส่วนเรื่องอาหารนั้นก็หรูเฟ่ เอากล่องเกี๊ยวไปแอบหลังเบาะนั่งแทบไม่ทัน!
เรเชลได้รู้ตอนนั้นว่านิกนั้นรวยล้นฟ้า รวยปะล้ำปะเหลอ รวยแท้ ยิ่งตอนนิกพูดว่า
We are comfortable.
ก็พออยู่ได้สบายๆ
นั่นปะไร รวยโคตรๆ เป็นแม่นมั่น
That is exactly what a superrich person would say.
มีแต่คนรวยยิ่งกว่ารวยถึงจะพูดแบบนี้
เรเชลมาสิงคโปร์ ได้เยี่ยมเพื่อนรักชื่อเปี๊ยก-ลิน
เปี๊ยก-ลินก็รวย แต่ครอบครัวเปี๊ยก-ลินรวยแบบโฉ่งฉ่าง ไม่ค่อยมีรสนิยม พ่อ-แม่มีความสุขมากเวลาได้อวดโอ้ความรวย
แต่อย่างครอบครัวของนิก เขาเรียก crazy rich ก็ตรงนี้ คือ รวยโคตร รวยสนั่นลั่นฟ้า
และยังมีหน้ามีตาในวงสังคม-ชั้นสูงอีกต่างหาก

เรเชลต้องมาผจญภัยในสถานการณ์ต่างๆ ท่ามกลางครอบครัวขนาดใหญ่ของนิก
ให้ได้รู้ว่าการเป็นอาจารย์สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ที่ New York University มันไม่มีความหมายใดๆ ที่เมืองสิงคโปร์นี้เลย คนเราไม่มีรากเหง้าให้ขุดขึ้นมาแซ่ซ้องสรรเสริญเป็นอันดับแรก มันก็ไร้ค่า ณ ที่แห่งนี้
แม่นิกพูดใส่หน้า เสียงเย็นๆ แววตาเหยียดๆ
I know this much :
you will never be enough.
ฉันรู้ เธอไม่มีวันมีค่าพอ
never be enough ใช้กับคน เขาจะหมายถึงคุณสมบัติ ว่าจะไม่มีทางอัพเลเวลให้เท่าเทียมกันขึ้นมาได้ ไม่มีทาง ไม่มีวัน อินทร์พรหมหน้าไหนก็บันดาลให้ไม่ได้ ควรต้องกลับไปเกิดใหม่ให้ทัดเทียมก่อน แล้วก็ค่อยเริ่มจากนั้น สร้างฐานะ เผื่อจะสมกันขึ้นมาได้
หนังเขาก็ค่อยๆ สร้างความตึงเครียดให้เรเชล ผู้ซึ่งโดนกระหน่ำจนช้ำชอกจากทุกผู้ทุกนามในครอบครัว แต่ยังดีมีเปี๊ยก-ลินคอยช่วยเหลือ มีญาติห่างๆ ของนิก สองคนนี้ทำให้หนังอย่างฮาเลย
ฉันชอบฉากที่เรเชลนัดแม่ของนิกมาพบ ที่โต๊ะไพ่นกกระจอก พูดไปเคาะไพ่นกระจอก ที่เป็นหน้าตาไม่ได้เป็นแผ่นกระดาษ แต่เป็นก้อนพลาสติกที่เคาะกับโต๊ะดังโป๊กป๊ากโป๊กป๊าก มันช่างเท่!
ฉากนี้มันเหมาะเจาะพอดีมีเอกลักษณ์ สองนางฟาดฟันกันด้วยความคิด มีความรู้สึกประเดประดังท่วมท้นซ้อนอยู่อ่อนๆ เบื้องหลังความคิดนั้นๆ
สนุกดีน่ะ ดูชีวิตชาวเอเชียรวย รวยบ้าๆ บนจอหนังใหญ่ๆ
อยากบินไปสิงคโปร์กินเนื้อสะเต๊ะปิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย
สำเริงสำราญใจฉันนักเอย
ฉันเอง