การ์ตูนที่รัก / นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

 

Loving Vincent (2)

 

อาร์มันด์เดินทางไปถึงบ้านของคุณหมอกาเช่ต์เพื่อส่งมอบจดหมายของวินเซนต์ที่เขียนถึงธีโอเมื่อสองปีก่อนที่สองพี่น้องจะตาย

เขาต้องการมอบจดหมายกับมือเพื่อจะได้สอบถามเรื่องราวของวินเซนต์ แวนโก๊ะห์ ศิลปินต่างชาติหัวแดงวิปลาสที่ตัดหูตัวเอง ถูกขับไล่จากหมู่บ้าน เข้าโรงพยาบาลบ้า และยิงตัวตายในทุ่ง

อาร์มันด์เดินรอบบ้านหมอกาเช่ต์แล้วมองเข้าไปทางหน้าต่าง พบสุภาพสตรีคนหนึ่งหันหลังเล่นเปียโนอยู่ นั่นคือภาพ Marguerite Gachet at the Piano

 

คุณหมอกาเช่ต์ไม่อยู่บ้าน ไปปารีส สตรีคนหนึ่งที่ทำสวนอยู่บอกแก่อาร์มันด์ว่า “เขาเป็นคนชั่วร้าย มีความสับสนวิปลาสในดวงตา” สตรีคนนี้คือหน้าตาเหมือนสตรีในภาพ Young Peasant Woman with Straw Hat Sitting in the Wheat

เมื่ออาร์มันด์พยายามหาที่พักของวินเซนต์ในเมืองเพื่อรอคุณหมอกลับจากปารีส สตรีผู้นั้นบอกว่าวินเซนต์พักที่โรงแรมรูหนูแห่งหนึ่งซึ่งเหมาะสมกับเขาแล้ว

อาร์มันด์ตามไปที่โรงแรมราวูซ์ ที่ซึ่งวินเซนต์พักอาศัยอยู่เป็นที่สุดท้าย เขาได้พบกับอะดาลีน ลูกสาวเจ้าของโรงแรม คือภาพ Portrait of Adeline Ravoux

เธอให้การต้อนรับอาร์มันด์อย่างดีแล้วเล่าเรื่องคืนที่วินเซนต์ตายให้ฟัง

 

คืนหนึ่งวินเซนต์โซซัดโซเซกลับมาโรงแรม พ่อของเธอตามขึ้นไปดูบนห้อง พบว่าเขามีบาดแผลถูกยิงที่ท้อง เขาพูดว่าเขายิงตัวเอง ข่าวลือเรื่องเขายิงตัวตายสะพัดไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว หมอกาเช่ต์มาดูด้วย แต่เขาไม่ทำอะไร ได้แต่บอกว่าเกินเยียวยา “เขาสองคนเหมือนหมาป่าที่โกรธขึ้งกัน” แล้วหมอกาเช่ต์ก็จากไป วันต่อมาธีโอมาถึงแล้วนั่งเฝ้าพี่ชายอยู่จนกระทั่งตายไปเมื่อประมาณตีหนึ่งครึ่ง

“เขามีความสุขดี” เธอเล่าเรื่องวินเซนต์ ใครๆ ที่โรงแรมนี้ชอบเขา เขาแปลกแค่ชอบวาดรูป วันที่ฝนตกเขาก็กางร่มใส่สูทวาดรูป เขาวาดรูปเช้าถึงเย็นทุกวันเหมือนทำงานประจำ ใบหน้าของเธอเวลาพูดเรื่องวินเซนต์เป็นประกาย

แต่พออาร์มันด์ถามเรื่องคุณหมอกาเช่ต์เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นชิงชัง เธอเล่าต่อไปว่าวินเซนต์ชอบไปวาดรูปที่แม่น้ำ

อาร์มันด์ตามไปที่ริมแม่น้ำ คือภาพ Bank of the Oise at Auvers คนเรือเล่าว่าวินเซนต์มาที่นี่เสมอ “เขาปกติดี”

ครั้งหนึ่งมีอีกาโสโครกมากินอาหารกลางวันของเขา เขากลับนั่งดูอีกานั้นอย่างมีความสุข

คิดดูว่าเขาเป็นคนเหงาเพียงใดที่อีกาโสโครกตัวเดียวก็สร้างความสุขให้ได้

คนเรือเล่าต่อไปว่า ต่อมาวินเซนต์มักมากับลูกสาวของคุณหมอกาเช่ต์ เขาแก่กว่าเธอสองรอบได้ สองคนมักพายเรือเล่นมากกว่าที่จะวาดรูป

อาร์มันด์กลับมาพบบุตรสาวเจ้าของโรงแรมอีกครั้งหนึ่งเพื่อยืนยันคำพูดของคนเรือว่าวินเซนต์สนิทสนมกับบุตรสาวของคุณหมอกาเช่ต์ จากนั้นเขาผลุนผลันไปที่โบสถ์ คือภาพ The Church at Auvers-sur-Oise

อาร์มันด์พบสาวใช้หน้าดุของบ้านกาเช่ต์ที่โบสถ์ ดูเหมือนเธอจะเคร่งศาสนาและเธอกล่าวหาว่าวินเซนต์ลบหลู่พระผู้เป็นเจ้าเพราะเขากินเหล้ากับเพื่อนสองคนที่หน้าโบสถ์ในเช้าวันอาทิตย์

อาร์มันด์กลับไปที่บ้านกาเช่ต์อีกครั้งเพื่อพบกับมาร์การิต บุตรสาวของคุณหมอ เธอเย็นชาและปฏิเสธไม่เคยคบหาวินเซนต์ เป็นชาวบ้านนินทากันไปเอง

แล้วเธอก็ขับไล่อาร์มันด์ออกจากบ้านไป

 

อาร์มันด์กลับมาที่โรงแรมราวูซ์เข้าพักห้องเดียวกับที่วินเซนต์เคยพักและตาย อะดาลีนให้ดูจดหมายที่วินเซนต์เขียนถึงธีโอฉบับหนึ่ง ข้อความในจดหมายคือประโยคที่เราเคยได้ยินกันมาแล้ว “คุณหมอกาเช่ต์เป็นคนประหลาด ไม่รู้เขาคิดได้อย่างไรว่าจะรักษาพี่ได้” ตามด้วย “ทั้งๆ ที่ดูเขาป่วยพอๆ กับพี่”

ช่วงกลางของหนังทำเหมือนหนังสืบสวน คืนนั้นอาร์มันด์ฝันร้ายถึงการตายของวินเซนต์ ตื่นกลางดึกจึงออกไปยืนสูบบุหรี่นอกโรงแรม เขาได้พบเด็กปัญญาอ่อนคนหนึ่งจึงวิ่งตามไปแต่หาไม่พบ เขาพบเด็กปัญญาอ่อนคนนั้นอีกในตอนเช้าและพบคุณตาของเด็ก น่าจะเป็นภาพ Portrait of Patience Escalier คุณตาเล่าว่าเสียงปืนของวินเซนต์ดังมาจากโรงนา มิได้ดังมาจากในทุ่ง และปืนที่เขายิงตัวตายเป็นปืนของเจ้าของโรงแรมราวูซ์

อาร์มันด์กลับไปคาดคั้นอะดาลีนเรื่องปืนของพ่อ เธอปฏิเสธว่าพวกเขาขายไปก่อนแล้ว ปืนที่วินเซนต์ยิงตัวเองเป็นปืนของหมอกาเช่ต์ต่างหาก

เธอขับอาร์มันด์ออกจากโรงแรมเพราะมีจดหมายมาถึงที่โรงแรมแจ้งข่าวเขาตกงาน ทำให้เขาไม่มีเครดิตพักและดื่มอีก อาร์มันด์ไปนั่งดื่มเหล้ากับคนเรือ ฟังคนเรือเล่าเรื่องที่วินเซนต์คบหาวัยรุ่นสองพี่น้องสกุลซิกเครต คนน้องชื่อเรอเน่เป็นคนไม่ดี คอยแต่ถากถางวินเซนต์อยู่เสมอ และเขามีปืนกระบอกหนึ่ง

อาร์มันด์เมามายจนทะเลาะกับคนเรือ เขามาดื่มในเมืองต่อจนมีเรื่องชกต่อยกับชายสามคนที่กำลังกลั่นแกล้งเด็กปัญญาอ่อน เขาจึงไปนอนในคุก

เมื่อตื่นเช้าจึงได้พบกับนายตำรวจที่ตามไปดูแลวินเซนต์หลังการยิงและแนะนำให้เขาไปพบคุณหมออีกคนหนึ่งที่เชื่อว่าวินเซนต์มิได้ฆ่าตัวตาย เหตุเพราะกระสุนเป็นมุมเงยจากพื้นและไม่ทะลุช่องท้อง น่าจะเป็นภาพ Old Man in Sorrow นั่นแปลว่าต้องมีคนยิงเขาจากระยะห่างด้วยมุมเงย

คนเรายิงท้องตัวเองแบบนั้นไม่ได้

 

ถึงตอนนี้อาร์มันด์ปักใจเชื่อแล้วว่าเรอเน่เป็นคนยิงวินเซนต์ เขาได้พบมาร์การิตอีกครั้งหนึ่ง เธอเล่าเพิ่มเติมว่าคุณพ่อเข้ากันได้ดีกับวินเซนต์ในตอนแรกเพราะคุณพ่อหลงใหลการวาดรูปมานาน แต่ครั้นพบว่าวินเซนต์ แวนโก๊ะห์ เก่งกาจเพียงใด จากศิลปินไร้ชื่อเสียงที่ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองแทบจะชั่วข้ามคืน ใช้เวลาไม่นานวาดภาพมากมายที่ทั้งชีวิตของคุณพ่อก็ทำไม่ได้ คุณพ่อเป็นคนบอกให้เธอทำวินเซนต์ไขว้เขว ทำให้เขาสร้างงานอัจฉริยะไม่ได้ และเมื่อเธอตีจากวินเซนต์ก็ยิงตัวตาย

“ข้าวของเขาหายไป ทำไมหายไป” อาร์มันด์ยังไม่เชื่อว่าวินเซนต์ยิงตัวตาย

“ดูเหมือนคุณจะสนใจการตายของเขามากกว่าชีวิตของเขา” มาร์การิตพูด

 

เช้าวันรุ่งขึ้น คุณหมอกาเช่ต์กลับมาจากปารีสแล้ว ฉากที่อาร์มันด์เดินเข้าไปพบคุณหมอในนาทีแรกคุณหมอกำลังนั่งเท้าคางตามภาพที่เรารู้จักกันคือ The Portrait of Doctor Gachet

หนังมาถึง 20 นาทีสุดท้ายแล้ว โปรดติดตาม

สําหรับอาร์มันด์และโจเซฟพ่อของเขา คือผู้ชายในภาพ Portrait of Armand Roulin และ Portrait of the Postman Joseph Roulin ส่วนชายที่เขาชกล้มในตอนเปิดเรื่องคือ Portrait of Lieutenant Milliet

ผมมิได้เชี่ยวชาญภาพแวนโก๊ะห์ ไล่เทียบเคียงภาพในหนังการ์ตูนให้ฟังได้เพียงเท่านี้

ยังมีภาพอีกาในทุ่งอีกหลายภาพที่มิได้เอ่ยถึง

แต่หลายคนก็เคยเห็นอีกาในทุ่งของแวนโก๊ะห์อยู่แล้ว

เนื้อเรื่องที่หนังสร้างได้จากการสัมภาษณ์ผู้ที่เคยอยู่ในเหตุการณ์

และผลการศึกษาหลังการตายของแวนโกะห์ในภายหลัง – มิได้มีข้อสรุป