จีนเปลี่ยนไปแล้วค่ะ!!!!!!!

เชื่อว่าหลายคนมีความทรงจำกับจีนในทางไม่ดีหลายอย่าง ถ้าเคยไปเมืองจีนก็ต้องเจอกับ “ส้วม” ที่เป็นฝันร้ายติดตาติดใจไปตลอดชีวิต หรือบางคนไม่เคยไปแต่พอมาเจอชาวจีนที่มาเที่ยวเมืองไทยแล้วทำพฤติกรรมที่ไม่เข้าตาเรา เราก็เลยตัดสินในว่า เราจะไม่ไปเมืองจีนเป็นอันขาด

สำหรับฉันแล้วถูกทุกข้อค่ะ!

แต่จีนก็เป็นประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติที่งดงามและอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ สิ่งเหล่านี้กวักมือเรียกฉันให้หันไปมองจีนอยู่บ่อยครั้ง

และในที่สุดจีนก็จูงมือฉันไปประเทศเขาอีกครั้ง!

ฉันเดินทางกับสายการบินแอร์เอเชียไปลงฉางชา จุดหมายของเราคือเมืองเก่าที่ชื่อเฟิ่งหวง และป่ามรดกโลกที่จางเจียเจี่ย ภูเขาหินที่เป็นแท่งๆ ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้หนังอวตารเอาไปทำเป็นฉากในเรื่อง

สิ่งแรกที่จีนต้อนรับฉันคือ “ส้วม”!!!!

ส้วมจีนเปลี่ยนไปแล้วค่ะ สะอาดขึ้นแบบผิดหูผิดตาไม่ว่าจะที่ใดก็ตาม เมื่อก่อนลงจากรถไปเข้า ไม่กี่นาทีเดินกลับขึ้นรถละ ภาพที่เห็นคาตาทำให้เราผงะแล้วเดินกลับขึ้นรถดีกว่า แต่ครั้งนี้แทบจะไม่มีภาพเหล่านี้ มีบ้างที่ไม่กดน้ำแต่น้อยมาก ส้วมยังเป็นส้วมนั่งยองอยู่มาก กลิ่นคละคลุ้งเป็นระยะ บางทีดันมีป้าย wifi แปะไว้ในห้องน้ำด้วย!

พวกเราที่ไปยังงงว่ากลิ่นขนาดนี้จะให้กะจิตกะใจไปนั่งเล่นอะไรในส้วม จีนอาจพยายามเบี่ยงเบนประเด็น ทำให้เราลืมๆ เรื่องส้วมเขาไป แต่จีนคะ เราต้องการส้วมสะอาดนะคะ ไม่ใช่ wifi และปริมาณห้องน้ำก็มีมากมายให้เดินเสี่ยงดวงกันได้เลย มีประมาณ 20-30 ห้องได้ค่ะ อันนี้เป็นส้วมที่แวะเข้าระหว่างทางนะคะ

สิ่งที่ไปจีนครั้งนี้สังเกตได้คือ ทุกที่รอบๆ ตัวจะมีตู้น้ำให้กดได้ฟรี และน้ำมีทั้งร้อนและเย็น เราจะเห็นคนจีนพกกระบอกน้ำส่วนตัวตลอด ที่สนามบิน โรงแรม สถานที่แวะข้างทางมีตู้น้ำหมด

ขอเตือนไว้ด้วยความหวังดียิ่ง ตู้น้ำร้อนจีน ร้อนเหมือนมาจากการปะทุของภูเขาไฟ ร้อนมากกกกกกก เคยกระเด็นมาโดน โอ้ยยยย อยากจะโดดหนีทิ้งกระบอกน้ำ จีนนิยมกินชา กินสมุนไพรต่างๆ แต่ก็ไม่น่าจะร้อนขนาดตกนรกขนาดนี้

(เขาให้กดฟรีก็อย่าไปบ่นเขามากหล่อน)

และสิ่งที่น่าประหลาดใจสุดๆ สำหรับฉัน “คนจีน” ค่ะ เวลาที่เขาอยู่บ้านเมืองของตัวเอง เขาดูไม่เอะอะ ลุกลี้ลุนลนเหมือนตอนอยู่บ้านเราหรือไปที่ไหนๆ ในโลก เวลาตักอาหารบุฟเฟ่ต์ในโรงแรมก็ไม่แย่งกันเหมือนสงคราม ไม่ตักเยอะกองพะเนิน ไม่กินไปเดินเร็วไปเพื่อตักอาหารรอบที่ 2 และ 3 ไม่พูดจาข้ามหัว น้ำลายกระเด็นใส่เรา โรงแรมบางที่มีป้ายวางไว้หน้าทางเข้าห้องอาหารว่า ให้ตักอาหารน้อยๆ และเดินหลายครั้งดีกว่าตักมาเยอะๆ แล้วกินไม่หมด

ฉันสันนิษฐานว่า เวลาที่เขาอยู่ประเทศตัวเองเขาจะรู้สึกปลอดภัย เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร สามารถควบคุมได้ เอาตัวรอดได้ แต่พอไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่น เขาอาจจะรู้สึกไม่ปลอดภัย กลัวไม่มีจะกิน กลัวไม่ทันคนอื่น กลัวไม่ได้เหมือนคนอื่น เหมือนตอนที่เขาเคยลำบาก ยากจนก่อนที่จะร่ำรวยมีเงินไปเที่ยวต่างประเทศได้ อยู่ประเทศตัวเองเขาชิลมากนะคะ ทำให้เราเห็นชาวจีนในมุมที่แตกต่างจากเดิมมากขึ้น เขาน่ารัก ยิ้มแย้ม มีน้ำใจ

แต่…ในเวลาที่เขาต้องแย่งชิงหรือต้องการอะไร เขาไม่เคยทำให้เราผิดหวังจริงๆ

ตอนที่ไปเที่ยวจางเจียเจี่ยซึ่งเป็นอุทยานธรรมชาติ ภายในจะมีรถบัสไว้บริการไปตามจุดต่างๆ รถจะออกเป็นรอบๆ เราจึงต้องต่อแถวขึ้นรถกัน เจ้าหน้าที่จะปล่อยออกจากคอกเข้าแถวเป็นระยะให้จำนวนคนพอดีกับรถแต่ละคัน พอเปิดประตูคอกปุ๊บ คนจีนจะวิ่งออกทันที เห็นคนวิ่งเราเลยต้องวิ่งด้วย พอเราถึงประตูรถกำลังจะขึ้น จะมีจีนตีโค้งจากเลนนอกมาเบียดขึ้นรถแซงเราในทันที เมื่อมัวแต่ยืนงงและมองหน้ากับเพื่อนจนเกือบจะไม่ได้ไป บอกแล้วของเขาแน่นอนจริงๆ

ส่วนเวลาที่สนุกที่สุดคือการถ่ายรูป เนื่องจากสมาชิกทุกคนในทริปนี้มีความเก่งกาจในเรื่องการถ่ายรูปให้สวยงาม รู้มุม รู้องศากันเป็นอย่างดี การจะมีรูปสวยกับวิว คนอื่นใดในเฟรมก็ไม่ควรมี แต่สถานที่ที่ไปคือสถานที่ท่องเที่ยว คนจึงเยอะเป็นเรื่องธรรมดา แต่เราก็ต้องหาจังหวะและโอกาสให้ได้!

เวลาอยากถ่ายรูปเดี่ยวแบบไม่ให้มีคนอื่นมาร่วมเฟรมจึงต้องประกอบไปด้วยคน 3 คนเป็นอย่างต่ำ ไม่นับแบบที่ถูกถ่ายอยู่นะ 1.คือช่างภาพ 2.คือคนกันด้านซ้าย 3.คือคนกันด้านขวา และถ้าจะให้ดี มีอีกสักคนไว้คอยโบกไม้โบกมือเป็นจราจร

จีนหลายคนไม่พูดภาษาอังกฤษ ฟังไม่เข้าใจ เราก็พูดจีนใส่เขาไม่ได้ จึงต้องใช้ภาษามือเป็นส่วนใหญ่ เขาจะเดินเข้าเฟรมเราต้องคอยบอกคอยกัน ซึ่งบางทีเขาก็ไม่สนใจอะไรเดินทะลุเข้ามาใสๆ เลย แล้วหยุดตรงที่เรากำลังจะถ่ายซะอย่างนั้น

เราทำได้แค่รอ รอ แล้วก็รอเท่านั้น

หรือบางที่เป็นจุดชมวิวก็จะเป็นที่นิยมของการถ่ายรูป คนก็จะเบียดเสียดกัน เจ้าหน้าที่รับถ่ายรูปก็ฉลาด ถ้าอยากได้รูปวิวสวยเทพแบบไม่มีคนก็ถ่ายกับเขาสิ เขาจะมีที่พิเศษไว้ให้ที่คนอื่นที่ไม่จ่ายตังค์ห้ามมายืนถ่ายตรงนั้น

ระดับเราแล้วอย่ามาต้องเสียตังค์ถ่ายรูป เรามีช่างภาพเทพไปตั้งเยอะ การหาทำเลและยึดหัวหาดไว้ให้ได้จึงต้องทำ เมื่อคนหนึ่งแทรกตัวเข้าไปได้ คนที่สอง สาม สี่ จึงต้องหาจังหวะเข้าไปขยายพื้นที่ให้มากขึ้น และยืนกันไว้ไม่ให้ใครเข้ามาในเขตพื้นที่เรา เพราะเราต้องการภาพเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย ทั้งๆ ที่ความจริงแทบจะขี่คอกันตาย

เรื่องนี้จีนก็สู้ตายเช่นกัน เบียดเราไม่ถอย บางคนซุกเข้าไปในซอกจั๊กแร้ของพี่ที่ไปด้วยกันแล้วกดเซลฟี่ตัวเองกับจั๊กแร้พี่เขา เห็นวิวตรงไหนยังงง

และระหว่างเราถ่ายรูปให้เพื่อน เราก็ต้องใช้แขนขาที่เหลือกันคนจากด้านหลังไม่ให้เบียดเข้าไปยืนตรงที่ว่าง เรียกว่าเป็นการถ่ายภาพที่ต้องใช้พละกำลังมหาศาล แต่เราก็สนุกสนาน หัวเราะกันทุกครั้งที่ต้องผนึกกำลังกันถ่ายรูปให้ออกมาสวยงาม

จะว่าไปเราก็ไม่ต่างจากจีนที่เขาออกมานอกประเทศเท่าไหร่ เริ่มเข้าใจเขาขึ้นมาทุกทีแล้ว

เรื่องจีนไม่ได้มีเท่านี้แน่ ครั้งหน้ามาต่อเรื่องเด็กขี้บนเครื่องค่ะ!!!