จดหมาย

 

ภารกิจยังไม่จบ

 

เรียนท่านบรรณาธิการ

…เมื่อเราติดอยู่ในถ้ำมืดมิดไร้แสงสว่าง-ไม่มีทางออก

ตกอยู่ในที่อับชื้น อากาศไม่ถ่ายเท

ขาดน้ำ ขาดอาหารและเครื่องยังชีพท่ามกลางความหนาวเย็นยะเยือก

เราคงทุกข์ทรมานก่อนตายอย่างสังเวช…

ซึ่งเพียงแค่คิดก็รู้สึกได้ถึงความหดหู่วังเวงเยียบเย็นน่าสะพรึงกลัว

แต่นี่เป็นชีวิตจริงของเด็กๆ เยาวชนตัวเป็นๆ ที่ติดอยู่ในถ้ำนานกว่าสิบวันสิบคืน

แล้วจะไม่ให้ผู้คนภายนอกถ้ำหวาดหวั่นพรั่นพรึงได้อย่างไร

จึงเป็นเหตุให้ใจกังวลมีความเป็นห่วง เมตตาสงสาร

และได้บูรณาการช่วยเหลือกันทั้งผู้น้อยผู้ใหญ่จากหลายฟากฝ่ายทั้งไทยและชาวต่างชาติในระดับใจเหนือใจ

ทุ่มเทให้ทั้งชีวิตอย่างไม่คิดคำนึงถึงอุบัติภัยความเป็นไปของตนเอง

ประวัติการณ์การช่วยเหลือเด็กๆ ทีมหมูป่าอะคาเดมีออกจากถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน

จึงเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์แห่ง “การให้”

อันทรงคุณค่าแก่การน้อมนำมาสืบสานปณิธาน

และสืบทอดเจตนารมณ์อย่างสำนึกในน้ำตาผู้สูญเสียเพื่อนร่วมอุดมการณ์…

น้ำตาจากผู้เสียสละชีวิตอุทิศตนเพื่อผู้อื่น…

น้ำตาจากความปลื้มปีติในความห่วงหาอาทรเพื่อนมนุษย์ที่มีต่อกัน

เรื่องราวที่เกิดขึ้นจักเป็นตำนานเล่าขานต่อเนื่องไปให้อนุชน

คนทั้งโลกได้ศึกษา อยากมารู้มาเห็นความลี้ลับมหัศจรรย์แห่งธรรมชาติของ “ดอยนางนอน” อันเป็นนิทานสถานอมตะตลอดกาล…

รวมถึงความเชื่อในพิธีการ, ธรรมเนียมประเพณีที่ยึดถือปฏิบัติสืบบทอดกันมาในพิธีกรรมบวงสรวง คารวะบูชาเทพยดาฟ้าดิน

แสดงความเคารพนบนอบต่อเทพารักษ์สิ่งศักดิ์สิทธิ์, การสวดมนต์อธิษฐาน-บนบานศาลกล่าว

ขอพรเจ้าป่าเจ้าเขาได้โปรดปกป้องคุ้มครองลูกหลานให้อยู่รอดปลอดภัย

…ความสำเร็จในปฏิบัติการถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอนครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงพลังแห่งความเป็น “น้ำหนึ่งใจเดียวกัน” ของทุกชนชั้น ทุกชาติภาษาที่แกร่งกล้าสามารถร่วมกันแก้วิกฤตชีวิตเด็กๆ ได้ลุล่วงทันท่วงที

กระนั้นภารกิจใน “การให้” ยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้

เพราะเรายังมีเด็กๆ เยาวชนอีกมากมายก่ายกองที่ติดอยู่ในวังวน-ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวลิดรอนสิทธิเสรีภาพ

ถูกปิดกั้นการแสดงออกถึงอัตลักษณ์ทางศาสนา, เด็กด้อยโอกาส

เด็กกำพร้าญาติขาดพ่อแม่ในสามจังหวัดชายแดนใต้ ฯลฯ

ซึ่งล้วนแล้วแต่ต้องการความรักความเมตตาสงสารและการช่วยเหลือจาก “ผู้ใหญ่” ในบ้านเมืองด้วยกันทั้งสิ้น

ด้วยความเคารพและนับถือ

สงกรานต์ บ้านป่าอักษร

 

ถูกต้องแล้ว

ยังมีเด็กๆ (ซึ่งก็คือลูก คือญาติพี่น้อง คือคนรู้จัก ของพวกเรานี่แหละ) อีกมากมายก่ายกองในประเทศนี้

ติดอยู่ในถ้ำ

“ถ้ำ” ซึ่งไร้รูป ไร้รอย ในเชิงรูปธรรม

แม้ติดอยู่ในถ้ำ แต่ก็เหมือนไม่ติด

สังคมจึงมองไม่เห็นปัญหา หรือเห็นแต่ช่วยอะไรไม่ได้

อย่างถ้ำมืดของการศึกษา เป็นอาทิ

หรือเอาแค่ง่ายๆ ในหลายคนของ “13 หมูป่า” จะแก้ปัญหาไร้สัญชาติ

ให้พวกเขาอย่างไร

จะให้ติดถ้ำไปตลอดชีวิต

…พวกเราล้วนเผชิญ “ภารกิจ” ไม่เสร็จสิ้นกันถ้วนหน้า

 

บ.ท.ก.ล.

 

เปิดไฟล์งานเก่าๆ

พบภาพการ์ตูนที่วาดไว้นานแล้ว จนจะลืมๆ-?

ย้อนกลับไปทบทวน ปี 2010

ที่วาดภาพนี้เพราะ…

อ้อ! ตรงกับปี 2553 นั่นเอง…

(บ.ท.ก.ล.) บันทึกกันลืมครับ

ชิตะวา มุนินโท

 

ถูกต้องอีกเช่นกัน

ที่ ณ ประเทศแห่งนี้

ไม่ได้มีเพียงเด็กเท่านั้นที่ยังติดถ้ำ

“การเมืองและสังคม” ก็ยังติดในถ้ำ (กรงขัง)

และไม่รู้ว่าจะรอดออกไปได้อย่างไร