การ์ตูนที่รัก / นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

 

Hostage ตอนที่ 1 เวลา

 

หนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ ปกแข็งเล่มหนาของ Guy Delisle ผู้เขียน Shenzhen (2000), Pyongyang (2003), Burma Chronicles (2007), and Jerusalem (2011) ราคาหน้าปก 16.99 ปอนด์

หนาเหมือนตำรา เปิดมามีแต่รูปสีเทาๆ มืดหม่น นึกว่าหนังสือมีตำหนิ ดูดีๆ พบว่าเป็นฉากในห้องมืดครึ่งเรื่อง หน้าปกเขียนแล้วว่าชื่อ “ตัวประกัน” ตาย นี่ต้องอ่านอะไรมืดๆ ไปอีกนานเลย

การ์ตูนที่รักเคยเขียนเรื่อง Jerusalem ของเขาไปแล้ว เขาติดตามภรรยาไปใช้ชีวิตช่วงหนึ่งที่เวสต์แบงก์มาก่อน เหมาะสำหรับการอ่านในช่วงนี้มากหากใครยังมิเคยอ่าน หลังจากข่าวทหารอิสราเอลยิงชาวปาเลสไตน์ตายหลายสิบคน บาดเจ็บหลายพันคน ในโอกาสที่สหรัฐอเมริกาย้ายสถานทูตจากเทลอาวีฟไปเยรูซาเลม เมืองศักดิ์สิทธิ์ของทุกศาสนา

แน่นอน ด้วยข้ออ้างว่ามีผู้ก่อการร้ายฮามาสอยู่เบื้องหลังผู้ประท้วงชาวปาเลสไตน์

ใครจะทำอะไรก็ต้องหาข้ออ้าง จะจับใครเป็นตัวประกันก็ต้องหาข้ออ้าง

 

นี่คือหนังสือปี 2017 เปิดมาหน้าแรก เป็นภาพกายกำลังกดเทปสัมภาษณ์ชายคนหนึ่งที่กำลังจะจุดบุหรี่สูบ มีข้อความเขียนว่า

“เหตุการณ์นี้เกิดในปี 1977 ครั้งที่คริสทอฟ อังเดร ทำงานให้เอ็นจีโอด้านสิทธิมนุษยชนในคอเคซัส หนังสือเล่มนี้เล่าเรื่องที่เขาเล่าให้ผมฟัง”

คอเคซัสคือแผ่นดินที่อยู่ตรงกลางระหว่างทะเลดำทางตะวันตกและทะเลสาบแคสเปียนทางตะวันออก มีรัสเซียอยู่ทิศเหนือ มีตุรกีและอิหร่านอยู่ทิศใต้

ยี่สิบหน้าของบทที่ 1 อยู่ในความมืด กายเอาจริงเอาจังเกินไปมั้ย

คำเตือน ควรอ่านในที่แจ้งหรือใช้ไฟฉายส่องเพื่อการอ่าน

 

คริสทอฟ อังเดร เป็นผู้เล่าเรื่อง เรื่องเริ่มในคืนวันที่ 2 กรกฎาคม ครั้งที่เขาทำงานให้เอ็นจีโอแห่งหนึ่งในเมือง Nazran เขต Ingushetia ทางตะวันตกของเชสเนีย

เป็นคืนก่อนจ่ายเงินเดือน มีงานเลี้ยงส่งเจ้าหน้าที่ ทุกคนกลับไปหมดแล้วเขานอนคนเดียวในความมืด ทันใดนั้นมีเสียงคนหลายคนบุกเข้ามา  ทุบประตู พังประตู พวกเขามีอาวุธครบมือ

ในตอนแรกเขาคิดว่าพวกนี้มาปล้นเงินเดือนเจ้าหน้าที่ แต่พวกเขาจับเขาลากขึ้นรถ ผ่านตู้เซฟโดยไม่สนใจ แล้วขับออกไป พวกเขาไม่ลืมหยิบกางเกงของเขามาด้วยตัวหนึ่ง ข้างในกางเกงมีกุญแจเซฟ แปลว่าพวกเขาไม่สนใจเงิน

บางทีพวกมันอาจจะผลักเขาลงข้างทางแล้วย้อนกลับไปเอาเงิน

แต่ไม่ใช่ รถผ่านด่านตำรวจ เขาลังเลที่จะร้องขอความช่วยเหลือ ที่ดินแดนแถบนี้ครอบครัวและตระกูล และความภักดี สำคัญกว่าหน้าที่ อีกทั้งตำรวจที่เห็นไม่มีท่าทีว่าจะช่วยอะไรเขาได้แน่ๆ

รถขับออกไปจากเมือง พวกมันบังคับเขาลงที่ทุ่งหญ้าแห่งหนึ่ง ให้เขาเดินนำหน้า พวกมันถือปืนเดินตามหลัง นี่คือตอนที่น่ากลัวที่สุด เขารู้ว่าตนเองจะถูกยิงจากข้างหลัง

แต่ยังไม่ใช่ พวกนั้นให้เขาเปลี่ยนกางเกง เอามือมัดไพล่หลัง แล้วออกเดินลึกเข้าไปในป่า ข้ามฝายแห่งหนึ่งไปฝั่งตรงข้าม พวกมันหยุดพัก พูดคุยกัน ยื่นบุหรี่ให้เขาสูบ พวกมันรู้ชื่อเขา นี่มิใช่การสุ่มจับ มันตั้งใจจับเขา!

 

รถคันเดิมขับมาถึงรับทุกคนขึ้นรถอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาผ่านอีกด่าน เขารู้แล้วว่าทำไมพวกมันผ่อนคลายในช่วงท้ายๆ ตอนนี้ทุกคนเข้ามาในเขตเมืองกรอสนีแล้ว คือเชชเนีย!

เขาถูกพามาอยู่ในห้องหนึ่งที่ไม่มีกลอน บนชั้นสูงของบ้านหลังหนึ่ง มีเสื่อที่พื้น มีโต๊ะและหน้าต่าง ข้างนอกยังอยู่ในความมืด เขาล้มตัวลงนอน กี่วันนะที่เพื่อนของเขาจะรู้และออกตามหา อาจจะ 24 ชั่วโมง

หรือ 2-3 วัน จบบทที่ 1

บทที่ 2 เช้าแล้ว หนังสือการ์ตูนสว่างเสียที กายใช้สามช่องให้ค่อยๆ สว่าง หมดไปอีกหนึ่งหน้า

เขาตื่นขึ้นมาแล้วลุกไปดูที่หน้าต่าง หน้าต่างอยู่สูงเกินไป ข้างล่างเป็นสวนเงียบสงบว่างเปล่า ทันใดนั้นประตูเปิดออก ชายตัวสูงหน้าตาดุร้ายถือมีดพูดอะไรโหวกเหวก เขารีบนั่งลงบนเสื่อมันถึงยอมออกไป

 

เขาเริ่มคิดถึงที่ที่ทำงาน ใครจะเป็นคนแรกที่รู้ว่าเขาหายไป อะเลธหัวหน้าทีม? อาร์นอดมาเที่ยวหาจากปารีส? เวโรนิก้าผู้ช่วยแอดมิน? คืนก่อนหน้านั้นพวกเขาเลี้ยงส่งคอริน ทุกคนน่าจะตื่นสาย ควรเป็นอาร์นอดที่จะมาหาเขาที่ห้องคนแรก แล้วหาไม่พบ เขาจะแจ้งเรื่องไปที่ปารีส แล้วพ่อแม่ก็จะรู้ แล้วพี่น้องก็จะรู้

ชายร่างอ้วนโผล่หน้ามาเรียกเขาออกไป ฟังไม่รู้เรื่อง หาอาหารให้เขากินหน้าทีวี เป็นไส้กรอกและแตงกวา ทีวีพูดอะไรไม่รู้เรื่องฟังไม่ออก ชายร่างสูงยังคงถือมีดเล่มนั้นอยู่ในครัว พอกินเสร็จก็พาเขากลับไปที่ห้อง เขานั่งๆ นอนๆ ทั้งวัน

พอตกตอนเย็น ชายร่างอ้วนมาพาเขาออกไปกินอีก อาหารเดิม ทีวีเดิม แล้วพาเขากลับมาห้อง ล็อกเขาจากด้านนอก ฟ้ามืดอีกแล้ว หนังสือการ์ตูนมืดด้วย ได้เพ่งอ่านอีกแล้วสิเรา ชายร่างผอมและร่างอ้วนมาพาเขาออกไปขึ้นรถ เรื่องคงจะจบแล้ว เขาคิดว่ากำลังจะได้กลับบ้าน

รถแล่นมาถึงอาคารแห่งหนึ่ง พวกมันพาเขาขึ้นไปชั้นสาม พาเขาเข้ามาในห้องหนึ่งที่ว่างเปล่า มีเสื่อเพียงอย่างเดียวที่มุมห้อง ติดกับฮีตเตอร์ พวกมันล็อกกุญแจมือเขาเอาไว้กับฮีตเตอร์ เขาจะนอนท่าไหนดี

บทที่ 3 น่าจะเช้าแล้ว ห้องนี้ไม่มีแสง หน้าต่างถูกแผ่นไม้ตอกปิดตาย กายเขียนการ์ตูนมืดๆ ให้อ่านอีกวันหนึ่ง แต่สว่างกว่ากลางคืนเล็กน้อย นี่คือพฤหัสบดีที่ 3 กรกฎาคม

ชายร่างอ้วนเอาข้าวมาให้กิน สองมื้อแรกเขาไม่หิวแทบไม่กินอะไร ตอนนี้เขาหิวแล้ว

จากนั้นมันพาเขาไปส้วม เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในครัว ที่นี่อาจจะเป็นอพาร์ตเมนต์ แต่ไม่ใช่ส้วม แค่รูบนพื้น ถังหนึ่งใบและไม่มีกระดาษให้

เขาถูกพากลับมาที่ห้อง พยายามเดินไปดูหน้าต่าง มองหารูที่จะเห็นข้างนอก ชายร่างสูงหน้าตาดุร้ายโผล่หน้ามาอีก เขานั่งเฉยๆ ที่เสื่อดีกว่า

แล้วก็ถึงมื้อเย็น เขายืนกินเพื่อยืดเส้นสาย มีชาร้อนๆ ตบท้าย รสชาติดีทีเดียว ช่วยให้ผ่อนคลายบ้าง แต่แล้วกลางคืนก็มาถึงอีก พวกมันใส่กุญแจมือเขาไว้กับฮีตเตอร์เหมือนเดิม

เขาเพลียมากๆ พรุ่งนี้พวกมันคงจะพาเขากลับบ้าน ที่เขาจากมาเมื่อสามคืนก่อน สาม?!

สำหรับคนที่กินไม่พอ นอนไม่พอ อยู่ในที่มืดนานเกินไป อะไรที่จะสูญหายเป็นอย่างแรกคือ “เวลา”