การ์ตูนที่รัก

นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

ดาบพิฆาตอสูร

จากงานเขียนของโคโยฮารุ โกโตเกะ เรื่องเกิดขึ้นในยุคไทโช ปี 1912-1926

ทันจิโร่เป็นลูกชายคนโต เขาลาแม่ไปขายถ่าน แม่และน้องสามคนออกมายืนส่ง หิมะขาวโพลน อากาศหนาวเหน็บ เขาเดินไปได้สักพัก น้องสาวคนรอง เนซึโกะ แบกน้องเล็กอีกคนหนึ่งไว้ข้างหลังตามมาส่งด้วย

สองพี่น้องคุยกันทำให้คนอ่านรู้ว่าพ่อตายแล้ว น้องๆ ทุกคนจึงติดพี่ชายใหญ่อย่างทันจิโร่มาก

ยากจนแล้วทำไมมีลูกเยอะจัง อาจจะเป็นคำถามที่ผุดขึ้นในใจชนชั้นกลางนักอ่านทุกวันนี้

เป็นคำถามเดียวกันกับที่นักท่องเที่ยวมักถามกันในรถทัศนาจรเมื่อไปเห็นชาวบ้านยากจนแล้วทำไมมีลูกเยอะจัง

รวมทั้งนักท่องเที่ยวบ้านเราไปตั้งคำถามกับประชากรในหลายประเทศ ยากจนแร้นแค้นเพียงนั้นทำไมมีลูกเยอะจัง

คำถามนี้ไม่ควรเกี่ยวกับการ์ตูนเรื่องนี้ เพราะเหตุเกิดในสมัยก่อนการคุมกำเนิด

แต่เพราะมีลูกเยอะนั่นเอง จึงมีปีศาจคอยดูดเลือด

ปีศาจคืออะไร?

 

ทันจิโร่แบกถ่านลงจากเขามาขายในเมือง บทพูดในเมืองช่วยให้รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีจมูกไวเป็นพิเศษ เมื่อขายถ่านหมดจะกลับบ้านพอดีเป็นเวลาใกล้ค่ำ ชาวเมืองคนหนึ่งไม่ให้เขาเดินทางในเวลากลางคืนเพราะอสูรจะออกหากินจึงจัดที่พักให้เขานอน

ทันจิโร่ไม่เชื่อเรื่องอสูร แต่เขายินยอมพักค้างแรมในเมืองแล้วรีบกลับบ้านเมื่อถึงตอนเช้า

ไปถึงบ้าน แม่และน้องทุกคนตายหมดแล้ว เพียงไม่กี่หน้าของหนังสือการ์ตูนจึงมีภาพความตายและกองเลือดของแม่กับเด็กเล็กห้าคน เมื่อยากจนย่อมรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

เหลือน้องสาวรองเนซึโกะที่ยังไม่ตาย เธอมีเขี้ยวแหลมเหมือนผีดูดเลือดในจินตนาการของนักอ่าน

เธอตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิม พละกำลังมากกว่าเดิม เธอโจมตีพี่ชายทันจิโร่อย่างดุร้าย กลิ่นของเธอไม่เหมือนเดิม เธอเป็นอสูรไปแล้วแต่ไม่มีคราบเลือดรอบปากและฟันของเธอ เธอยังไม่ได้กินใคร

เธอยังมิได้ถ่ายทอดเชื้อบ้านี้ให้ใคร

 

ขณะที่ทันจิโร่เพลี่ยงพล้ำนั้นเอง นักดาบหนุ่มปรากฏตัวหมายสังหารเนซึโกะ แต่เป็นทันจิโร่ที่สกัดเอาไว้ เขาต้องการรักษาเนซึโกะแม้ว่านักดาบนั้นจะยืนยันว่ารักษามิได้

ความยากจนกลายเป็นเชื้อโรค สามารถติดต่อได้ ทำผู้คนบ้าคลั่งได้ ไม่น่าแปลกใจถ้าจะมีแต่คนที่เติบโตมาในสภาพเดียวกันจะมองเห็นว่าคนยากจนเป็นคน มิใช่แค่จน-โง่-เจ็บ และดักดานหมดทางช่วยเหลือ

“ข้าจะต้องหาคนที่ฆ่าครอบครัวข้าให้ได้” ทันจิโร่ประกาศ

ในหนังสือการ์ตูนเขาจะออกตามหาปีศาจที่ฆ่าแม่และน้องๆ ของเขา แพร่เชื้อให้แก่น้องสาวของเขา ในทางสังคมวิทยาเขาจะแก้ไขความยากจนที่ต้นเหตุ ปฏิเสธการสงเคราะห์จากผู้เชี่ยวชาญ และปกป้องสิทธิของน้องสาว

โครงเรื่องหลักของวรรณกรรมปราบผีตระกูลหนึ่งเป็นไปทำนองนี้ นอกเหนือจากที่บางตระกูลจะไปเน้นที่เรื่องความเกลียดชังของสองเผ่าพันธุ์ และบางตระกูลไปจับเอาเรื่องการรุกรานของคนนอก

 

ทันจิโร่ก้มลงกราบนักดาบหนุ่มคนนั้นเพื่อขอชีวิตน้องสาว

“เรื่องความเป็นความตายอย่าให้ผู้อื่นตัดสิน!!”

ตัวหนังสือดำ หนา ใหญ่ อัศเจรีย์สองตัว ดังออกจากปากนักดาบ ตามด้วย “เลิกทำตัวขอความเห็นใจเสียที หากใช้วิธีพรรค์นั้นได้ละก็ ครอบครัวของแกคงไม่โดนฆ่าหรอก”

คือแก่นของเรื่อง ไม่มีใครช่วยทันจิโร่ได้ เขาต้องช่วยเหลือตัวเอง ช่วยเหลือพี่น้องของตนเอง ไม่มีรัฐใดหรือวิชาชีพที่ไหนจะมาช่วยได้ มีแต่ชาวบ้านเท่านั้นที่ต้องช่วยเหลือตัวเอง

อย่ามัวแต่เที่ยวร้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น อย่ามัวแต่หันหลังป้องกันน้องสาวหรือพวกเดียวกัน จงหันหน้าออกมาสู้กับคนที่คิดจะทำร้ายเรา เป็นนักดาบหนุ่มที่เตือนสติทันจิโร่ เขาเตือนต่อไปด้วยว่า เมื่อเนซึโกะหิวกระหายถึงระดับหนึ่ง แม้เป็นครอบครัวเดียวกันเธอก็จะกิน เพราะเธอเป็นอสูร

คนจนมักกินคนจนด้วยกัน เป็นสาเหตุหนึ่งที่คนจนถูกเหยียดหยามเรื่อยมา เนซึโกะจะได้พิสูจน์ตัวหลายครั้งว่าเธอหิวเพียงใดก็ไม่กินคนด้วยกัน ข้างทันจิโร่จะเลิกร้องขอชีวิตจากใครแต่ออกเดินทางเพื่อขจัดความยากจนที่ต้นเหตุ

ในตอนแรกๆ นี้ อสูรตายได้ 2 วิธี คือเมื่อถูกดาบพิฆาตอสูรตัดคอ หรือเมื่อถูกแสงแดดสาดส่อง

นักดาบหนุ่มชื่อโทมิโอกะ กิยู เขาเห็นโอกาสที่ทันจิโร่และครึ่งคนครึ่งอสูรอย่างเนซึโกะจะพัฒนาตัวเองได้ ส่งทันจิโร่ไปพบอาจารย์คนแรกชื่ออุโรโกะดาคิ ซากอนจิ

จบบทที่ 1

 

บทที่หนึ่งเป็นเพียงการเปิดตัว ซึ่งไม่มีอะไรใหม่ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่องหรือเนื้อหา พ้นจากนี้จะมีตัวละครใหม่ๆ เข้ามาอีกหลายคน แต่ละคนชื่อยาวจำไม่ค่อยได้ ลายเส้นแม้แตกต่างแต่ก็ต้องเพ่งดู เนื้อเรื่องออกจะชุลมุนวุ่นวายสลับไปมาระหว่างความจริงจังกับมุขฮา ฉากต่อสู้บางฉากแยกแยะยาก แม้อ่านผ่านไปอีกหลายเล่มแล้วก็มิได้รู้สึกสนุกหรือแปลกใหม่สมกับความโด่งดังของหนังสือและหนังที่กำลังทำรายได้ถล่มทลายอยู่เวลานี้

เหมือนเคยทราบว่าตัวหนังสือเกือบจะถูกตัดจบไปก่อนแล้ว

ระหว่างทางไปหาอาจารย์ซากอนจิ ทันจิโร่ให้เนซึโกะหดขนาดของร่างกายลงเพื่อจะได้ลงไปซ่อนในตะกร้ามีฝาปิด เขาจะได้แบกน้องเดินทางตอนกลางวันได้โดยสะดวก ระหว่างทางเขาได้พบอสูรกินคนอีก เป็นเนซึโกะที่เตะตัดคออสูรนั้นกระเด็นไป

เนซึโกะไม่กิน “คนจน” ด้วยกัน แต่เธอพร้อมจะฆ่า “ความยากจน”

บัดนี้ความยากจนแผ่ขยายไปทั่วแล้ว มีผู้คนตกเป็นเหยื่อของมันมากมาย ลำพังทันจิโร่และเนซึโกะซึ่งเป็นเพียงชาวบ้านที่ตกเป็นเหยื่อย่อมไม่สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยกำลังเพียงสองคน พวกเขาจึงต้องหาพันธมิตร

ใครกันที่จะเป็นพันธมิตรที่แท้ และใครกันที่จะเกะกะมือเท้าแล้วทำให้กลไกการแก้ปัญหาความยากจนไปไม่ถึงไหนเสียที

คำเตือน ถึงเล่ม 7-8 นั่นแหละครับ จึงเริ่มสนุก