การ์ตูนที่รัก/นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

คุมะมิโกะ คนทรงหมี เล่ม 2

“จงไปซื้อฮีทเทคจากยูนิโคลมาซะ” ลงชื่อนัทสึ

หมีใหญ่พูดได้นัทสึทดสอบมิโกะน้อยมาจิด้วยบทเรียนที่ 2 สาเหตุเพราะมาจิเบื่อเมืองบ้านนอกบนเขาลึกนี้เต็มทน ต้องการไปเรียนหนังสือที่เมืองใหญ่แม้ว่ายังใช้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าไม่เป็นก็ตาม

หมีนัทสึให้เวลา 2 วัน

มิโกะมาจิผู้ดูแลศาลเจ้าคำนวณเวลาที่ต้องถีบจักรยานผ่านป่าลงเขาเข้าเมืองน่าจะทันสองวันสบายๆ แต่ปัญหาอยู่ที่เธอจะใส่ชุดอะไรเข้าเมืองดี

“ก็ตั้งแต่ขึ้นมอต้นมาสองปีไม่เคยได้ซื้อเสื้ออะไรอีกเลย” มาจิกลุ้มใจ “อยู่มาได้ด้วยชุดนักเรียนกับชุดพละเท่านั้น กลับถึงบ้านก็ต้องใส่ชุดมิโกะตลอดทั้งปี”

ปัญหาอีกข้อคือมาจิไม่รู้จักฮีทเทค เข้าใจว่าฮีทเทคเป็นเครื่องทำความร้อน เครื่องทำความร้อนขายในโฮมเซ็นเตอร์ คงเหมือนโฮมโปรบ้านเรา ถ้าเช่นนั้นใส่ชุดนักเรียนไปก็ได้

“นัทสึ ฮีทเทคนี่ ระเบิดได้มั้ย” มาจิถามหมีนัทสึ

แล้วมาจิก็ผจญภัยผ่านป่ากว่าจะไปถึงยูนิโคลในเมืองอย่างลำบากลำบนด้วยความช่วยเหลือของลูกพี่ลูกน้องคุณโยชิโอะ นับเป็นการเข้าร้านยูนิโคลเป็นครั้งแรกของมิโกะมาจิเลยทีเดียวเชียว

“เด็กๆ นี่โตเร็วจังเลยนะ มาซื้อบราใส่รึจ๊ะน้อง” เป็นเพื่อนของโยชิโอะทำลามกใส่

จะว่าไปการ์ตูนเล่มนี้เล่าเรื่องหมีตัวผู้ทำหน้าที่ดูแลสาวน้อยชั้นมัธยมบ้านนอกไร้เดียงสาแถมจิตใจบริสุทธิ์ด้วยเป็นมิโกะประจำศาลเจ้า แม้ว่าหมียักษ์จะให้ความช่วยเหลือและความอบอุ่นฉันเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก แต่ไม่มากก็น้อยหมียักษ์ก็เป็นสัญลักษณ์ของเพศชายและสัญลักษณ์ของพ่อที่มาจิไว้วางใจ

แต่ดูเหมือนเด็กหญิงจะถูกแทะโลมจากคนรอบข้างไม่เว้นเด็ก ผู้ใหญ่หรือลูกพี่ลูกน้องอย่างโยชิโอะ ภายใต้บริบทที่ชายเป็นใหญ่

วันนี้โยชิโอะนำชุดมิโกะใหม่ที่ผ่านการประกวดรอบแรกมาให้มาจิตัดสินด้วยการสวมใส่จริง 4 ชุด อ้างว่าเพื่อส่งเสริมและฟื้นฟูวัฒนธรรมไอนุ ทั้งที่ไอนุเป็นชาติพันธุ์ดั้งเดิมบนเกาะฮอกไกโด ในขณะที่มาจิและนัทสึ กับหมู่บ้านบนเขาลึกนี้ตั้งอยู่บนเกาะฮอนชู

“มีไอนุที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะฮอนชูด้วย” โยชิโอะเฉลย

ที่จริงแล้วมีไอนุทางตอนใต้ของรัสเซียด้วย ชุดมิโกะรับหน้าร้อนของมาจิทั้งสี่ชุดน่ารักน่าชังไปเสียทั้งสิ้น มีทั้งแบบมิโกะประยุกต์และไอนุประยุกต์

มิโกะ (miko) แต่โบราณคือชาแมนหญิง (female shaman) เป็นตัวกลางในศาลเจ้าชินโตที่สามารถติดต่อกับวิญญาณ ครั้นมาถึงยุคปัจจุบันมิโกะมักเป็นนักเรียนนักศึกษาที่ทำงานพาร์ตไทม์ที่ศาลเจ้า และช่วยประกอบพิธีในฐานะตัวกลางระหว่างสองโลก เช่น การร่ายรำคางุระ (kagura) เพื่อบวงสรวงเทพเจ้า

มิโกะมาจิเป็นตัวกลางระหว่างโลกของเทพเจ้าหมีบนเขาลึกกับมนุษย์ที่อาศัยอยู่ที่หมู่บ้าน ชุดมิโกะที่เห็นทั่วไปเป็นสีขาวแดง แต่ชุดประกวดมิโกะหน้าร้อนรอบนี้มีหลากดีไซน์และน่าจะหลากสีสัน

“ชุดไหนก็น่าอายทั้งนั้น” มาจิว่า “ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาดาร์บี้ของพวกคุณนะ!”

จบเล่ม 1

เนื้อหาของเล่ม 1 นี้นอกจากจะสะท้อนถึงวัฒนธรรมที่ชายเป็นใหญ่แล้ว ยังสะท้อนถึงการรุกคืบของเทคโนโลยีสมัยใหม่ที่เข้ามาในวิถีชีวิตดั้งเดิม

แม้แต่การร่ายรำคางุระ เมื่อมาจิเต้นรำด้วยเพลงสมัยใหม่หวังลดน้ำหนักให้หุ่นเฟิร์ม

“อย่าใช้พิธีศักดิ์สิทธิ์บังหน้าเพื่อลดความอ้วนสิ” นัทสึเตือน

“ปล่อยฉันนะ ฉันจะถวายเนื้อส่วนเกินนี้ให้เทพเจ้า” มาจิโวยวาย

ดังที่เขียนไว้ในตอนที่แล้ว ไม่มากก็น้อยการสังเวยเทพเจ้าในแต่ละวัฒนธรรมมีประเด็นกินเนื้อคน (cannibalism) ร่วมด้วย

มีหลายตอนที่เปรียบเปรยถึงของใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน เช่น บัตรเติมเงิน การนำเสนอด้วยคอมพิวเตอร์ และอินเตอร์เน็ต เมื่อเทคโนโลยีสมัยใหม่คืบคลานมาถึงหมู่บ้าน ทำไมเด็กสาวอย่างมาจิจะต้องขวนขวายจะไปเรียนหนังสือในเมืองใหญ่อีก

ขึ้นเล่ม 2

“ด้วยระบบขนส่งและการเข้าถึงอินเตอร์เน็ตทำให้จากสิ่งที่หาได้ยากก็สั่งได้ด้วยเพียงกระดิกนิ้วเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งพิมพ์ เครื่องใช้ไฟฟ้า ก็ซื้อหาสั่งชำระเงินง่าย…”

เป็นหมีนัทสึกล่าวปราศรัยแก่ชาวบ้านที่มาร่วมพิธีที่ศาลเจ้า เพียงคลิก ใส่ตะกร้า

“แถมยังได้บริการระดับลูกค้าชั้นดีอีกด้วย นอกจากนี้ เกี่ยวกับเรื่องบัตรเครดิตนั้น หาใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่ประการใดหากใช้มันอย่างถูกวิธีแล้วละก็…”

หมีนัทสึร่ายยาวต่อไป แต่ชาวบ้านที่มานั่งฟังมีแต่ผู้เฒ่าแก่ชราแล้วทั้งนั้น

“จะไม่ก่อให้เกิดปัญหาวุ่นวายแม้แต่น้อย อีกทั้งยังได้รับของกำนัลต่างๆ มากมาย ดังนั้น โปรดเลิกงมงายกับคำว่าเมืองใหญ่ แล้วใช้งานอินเตอร์เน็ตให้เกิดประโยชน์สูงสุดแทน”

“จบแล้วหรอ” มาจิเงยหน้าถาม

“มาจิได้ฟังที่ผมพูดรึเปล่า” หมีนัทสึถาม

“ก็เปล่าน่ะสิ” มาจิพูด

หมียักษ์นัทสึไม่อยากให้มาจิเข้าไปเรียนเมืองใหญ่ จะไปทำไมในเมื่อเมืองใหญ่เองที่กำลังเดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ บนเขาลึก แต่มาจิก็ไม่ฟัง

นำไปสู่บททดสอบที่ 3 ให้มาจิไปหาซื้อของอย่างหนึ่งในห้างสรรพสินค้า ครั้งนี้มาจิไม่สามารถปรับตัวกับห้างสรรพสินค้าขนาดยักษ์ได้ แม้แต่บันไดเลื่อนก็ยังวิ่งสวนทางนำมาซึ่งอาการเสียความมั่นใจอย่างมากถึงนอนซึม

“ถ้าไม่มีนัทสึ เราจะอยู่อย่างไร” มาจิรำพึง