ฉันมักสงบ เมื่ออยู่ในครัว ไม่ว่าชั่วโมงที่ผ่านมาจะเกิดปัญหาอะไร ชั่วขณะที่ลงมีดบนเขียง สับตะไคร้ ฉันมองเห็นความเป็นไปได้

อาหารเป็นความสำเร็จที่หยิบฉวยง่าย ความสำเร็จเล็กน้อยที่พาฉันไปสู่ความสำเร็จใหญ่ขึ้น ยากขึ้น และความรื่นรมย์จากการกินช่วยให้ฉันลืมทุกข์ไปชั่วขณะ

“ยังจะทำอาหารอีก” เขาวางมือบนบ่า น้ำหนักของนิ้วที่กดลงคือการปลอบโยน

ฉันยิ้ม ยิ้มอ่อนจางแทนคำขอบคุณ

ฉันไม่อยากร้องไห้ และเขารู้-กับบางเรื่องถ้อยคำไม่อาจชโลมใจ

“จะทำไก่ตะไคร้แบบเวียดนาม” ฉันบอก “ไม่ยาก แล้วก็…ไม่เคยกินหรอกนะ แต่จินตนาการได้ว่าอร่อย”

เห็นเมนูนี้ในยูทูบหลายวันแล้ว ไม่ได้ทำสักที มัวแต่คิดว่า ทำเมื่อไรก็ได้ ลองตอนไหนก็อร่อย ฉันผัดวันไปเรื่อย

กระทั่งถึงวันนี้ วันที่ฉันต้องการอาหารชุบชูใจ

 

ฉันเดินเข้าครัว พบว่าในตู้เย็นไม่เหลืออะไรมากนัก

เหนื่อยใจเกินกว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าขับรถไปตลาด ฉันมีกระเทียมจีน มีหอมแขก มีตะไคร้ มีพริกจินดา และมีไก่ แค่นี้ แต่ทำข้าวไก่ตะไคร้ได้

ฉันกดหม้อหุงข้าวก่อนสับตะไคร้ เราจะกินแบบราดข้าวร้อนๆ แกล้มแตงกวาแช่เย็นให้กรอบ

พริกน้ำปลาคงไม่จำเป็น ฉันคิด ไก่ปรุงรสค่อนข้างจัด ทั้งยังมีพริกจินดา ใส่พริกมากสักนิด รสเผ็ดช่วยให้ฉันมีแรง เพื่อตอนบ่ายจะถากหญ้ารอบสระน้ำ

ใช้ตะไคร้หนึ่งต้นโดยการสับให้ละเอียด กระเทียมจีนสับสี่กลีบ พริกจินดาสับสองเม็ด หอมแขกสามหัว ใช้แบบซอย

กองทุกอย่างรวมกันในจานเดียว แล้วหันมาทำน้ำปรุง ซึ่งประกอบด้วยเครื่องปรุงแค่สองชนิด คือน้ำตาลทราย และซีอิ๊วขาว

ต้นตำรับทำค่อนไปทางหวาน คือตวงน้ำตาลกับซีอิ๊วอย่างละเท่ากัน แต่ฉันไม่ค่อยชอบหวาน ขอลดน้ำตาลลงครึ่งหนึ่ง

ตวงน้ำปรุงใส่ถ้วย คนให้เข้ากัน รอข้าวสุก ค่อยลงมือทำ กินตอนร้อนๆ ย่อมอร่อยกว่า

 

ระหว่างที่รอ ฉันชวนเขามาดูพื้นที่บริเวณรอบสระ “กินข้าวเยอะๆ นะ เพราะเราต้องทำให้เตียนโล่งเลย”

เขาพยักหน้า ตอนนี้เขามีรองเท้าบู๊ต มีพร้าประจำตัว มีจอบ มีเสื้อแขนยาวสำหรับทำงาน ฉันดีใจที่เขาสนุกไปกับมัน สนุกไปด้วยกัน เพราะหากจะอยู่ในบ้านสวน โดยมือเท้าไม่หยิบเครื่องมือการเกษตรเลย ก็มีเพียงสองทางเท่านั้น คือหนึ่ง มีเงินเยอะๆ ไว้จ้างคนมาทำ (ทั้งต้องไม่ลืมว่า คนทำก็หาไม่ง่าย) หนทางที่สอง คือปล่อยมันรกตามสภาพ

เราคุยกันแล้ว และเลือกหนทางที่สาม คือเราจะตัดหญ้า ถากหญ้าให้โล่งเตียนที่สุด จัดพื้นที่ใหม่เพื่อครั้งต่อไปเครื่องตัดหญ้าจะเข้าถึงได้สะดวก

ใช้ชีวิตในบ้านสวนไม่ใช่ความโรแมนติก สวนจะสวย ต้นไม้จะงาม ต้องการแรงงาน และการใส่ใจ เรายินดีมอบให้ เพราะรู้ว่าสวนย่อมตอบแทนด้วยอากาศบริสุทธิ์ และความร่มเย็น

ข้าวสุกแล้ว ฉันตั้งกระทะ ใส่น้ำมันพอสมควร น้ำมันไม่ควรท่วมชิ้นไก่ที่หั่นไว้ พอน้ำมันร้อนก็เทไก่ลงไป ทอดข้างหนึ่งให้สีสวย ค่อยพลิกกลับ ไม่นานก็ได้สี และสุกทั่วกันทั้งชิ้น

เทน้ำมันออกจากกระทะ ให้เหลือแค่นิดหน่อย เบาไฟเป็นไฟกลาง แล้วเทเครื่องปรุงที่หั่นซอยไว้ พลิกตะหลิวคนให้ทั่ว จึงเทน้ำปรุง ผัดให้สุกอย่างทั่วถึง ปิดเตา และชิม…

น้ำปรุงงวดลง มีรสเค็มหวานกำลังดี หอมกลิ่นตะไคร้ชื่นใจ เผ็ดจากพริกจินดา…อร่อยมาก

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เราไม่ต้องการพริกน้ำปลา

ตักไก่ราดข้าว วางแตงกวาข้างจาน แต่งด้วยช่อผักชี ทำสองจานแฝด ปริมาณเท่ากัน วางรอบนโต๊ะ แล้วฉันก็เข้าไปเรียกเขาในห้องทำงาน

เขากำลังเขียนบทความชิ้นใหม่ ฉันก็เช่นกัน เราทำงานเขียนควบคู่ไปกับการดูแลบ้าน และงานอื่น การใช้สมองหลายๆ ส่วน รวมทั้งได้ออกแรงทำงาน ได้เสียเหงื่อจากงาน ทำให้เรากระปรี้กระเปร่าขึ้น

“ฮืม…น่ากิน” เขาว่า หลังกลืนคำแรกลงคอ เขาถาม “ทำครั้งแรกจริงๆ อ่ะ”

เขามักถามคำถามนี้ เวลาที่ฉันทดลองเมนูใหม่ ถาม-ทั้งรู้ว่า เป็นการทดลองทำ

สำหรับฉัน มันหมายถึง-อร่อยมาก ทำอีกนะ ชอบจังเลย

 

ยิ่งนานวัน ฉันยิ่งเห็นค่าของการแทนความหมาย

แทนที่จะซึมเซา เรามาทำอาหาร แทนที่จะบอกรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราทำสิ่งดีๆ ให้กัน แทนที่จะท้อ เราควรทุ่มเทมากขึ้น แทนที่จะร้องไห้ เราลุกขึ้นสู้

“ทำขายได้มั้ยเนียะ” เขาถามอีก เป็นคำถามที่แทนคำชมอีกขั้น มันหมายถึง จานนี้อร่อยมาก อร่อยเสียจนคนอื่นควรได้กิน

“ถ้าลูกค้ารอการสับตะไคร้ สับกระเทียมได้นะ เพราะมันต้องสับแล้วทำเลย ถึงได้ผลลัพธ์แบบนี้”

เขาวางมือบนไหล่ฉัน “รอได้อยู่แล้วล่ะ”

ฉันระบายยิ้มกว้างสุดริมฝีปาก ปัดเมฆดำที่ลอยเหนือหัวเราออกไป แสงสว่างเข้ามาแทนที่

เจิดจ้าเสียจนฉันต้องหรี่ตามอง